Sadrettin’in şuursuz davranışlarından da çok sıkıldım. Çözemeyeceğiniz düğümler atmasanız daha iyi olacak sanki. Çünkü ben Neşet’i antagonist olarak çok benimsedim. Oldukça da beğeniyorum Tolga Güleç’i. Sadrettin, Ayşegül’ün vurulması olayından sonra kendini suçlayarak daha büyük çöküşlere girer de karanlık tarafa daha mı çok tutunur, yoksa aklı başına gelir de kendini sorgulamak suretiyle Baba’nın yanına mı döner, bilmiyorum. Sadece Poyraz düşmanlığını biraz yumuşak, kısmen psikolojik, böyle ‘sevilmeyen çocuk’ edasında yaşaması sanki daha etkili olurdu.

Kavga sahnesi gerçekçi sayılabilirdi gerçi, hakkını yemeyeyim. Poyraz’la Sadrettin arasındaki o gerilimi de seviyorum. Takıldığım nokta, Adil Topal’ın adamlarının başına geçmesinin gerekli olup olmadığı. Bu şekilde karakteri suça teşvik eden koşulların etkisi azalıyormuş gibi geliyor bana. Sadrettin, Poyraz’ı öldürme planları yapıp eline yüzüne bulaştıran başarısız saf bir kötüye dönüşecek bu gidişle. Umarım Ayşegül’ün yediği kurşun Sado için minik bir dönüm noktası olur da daha fazla saçmalamaz. Diğer türlü tarafımız belli çünkü. Kusura bakma Sado Başkan.

Sevişemedik...

Şu duvar yazısına zoraki anlam yüklemek geliyor içimden. Bazı dokunuşların izinin geçmeyecek olması, o kurşunun Ayşegül’de kalıcı hasarlar bırakacağını işaret ediyor, daha sektörel bir tabirle ‘foreshadowing’ yapıyor olabilir mi? Eğer Sadrettin bir farkındalık içine girecek ve uzun süreli bir pişmanlık yaşayacaksa, Ayşegül’ün vurulup iki günde iyileşmesi çok da etkili olmayacaktır. Karnından vurulmasından yola çıkılarak hamile kalamamasıyla ilgili bir durum yaratılabileceği söylenebilir belki. Ama tabii, baya zoraki bir çıkarım bu.

Bölümün en sevdiğim sahnesi geliyor şimdi de. Yine Ethem Özışık’tan rol çaldım ^.^

 

Neyse ki hâlâ güzel sahneler var. Zaten bir tek Albay’la Poyraz, bir de samimiliğinden bir şey kaybetmeyen Sinan’la Poyraz var izlerken gülümseten. Ve evet Albayım, hepimiz Birinci Poyraz’ı mumla arıyoruz.