Roller evrile evrile değişir, iyiler kötü, kötüler iyiye dönüşürken bizler nefes nefese Luther'e bakmaktayız. İster yayınlanacağı günü "acaba bu bölümde Alice var mı, şimdi Mary'ye de dedikodu yaptılar kız ne yapsın" diye iple çekerek TV'de seyredin, ister bünyeniz ne kadarına izin veriyorsa -benim her güne iki bölüm şeklinde art arda- netten bakın. Keyfinize göre.

Bir lokma, bir parka..

Luther'de katillerimiz oldukça sıradışı ki seyirci olarak Kuzuların Sessizliği'nden, Seven'a, Dexter'den Hannibal'a kadar bu gözler ne katiller gördü; bunun kan içeni var, et yiyeni var, kurbanı isminin baş harfine göre seçeni var, tavandan sarkıtanı var, bir yere kapatıp yıllarca saklayanı var, kısacası yüzlerce çeşidi varoğlu var.  Katil kadrosu manyak, tuhaf, ezik, insancıl çeşitli tiplerle tıklım tıklım dolu ve açıkçası artık bir katilin orijinalliğine veya tekniğine şaşırabileceğimizi sanmıyorum.  Yine Luther'in örneğin True Dedective'deki gibi, suç/yaradılış/insan vs. üzerine derin varoluşsal sorunlara değinmek gibi fazlaca bir derdi, aman aman felsefi bir alt metni de yok. Daha çok yasalar/suçlu/polis arasındaki etik uygulamalar, suçlu hakları, polisin insan hayatını kurtarmak adına ne kadar ileri gidebileceği -delil saklama, sahte delil yaratma, daha kötüleri yakalamak için eski suçlulardan yararlanma- hakkında düşünmemizi ister gibi duruyor.