John Faa, Batı Çinganların kralı. Lort Asriel'le uzun süreli bir ilişkisi var ve ona büyük saygı duyuyor çünkü Lort Asriel daima Çingan hakları için savaşmış ya da dışlanmışların hakları için diyelim. Hikâye başladığında bir süre savaşçı kral olmak zorunda değil ama hikâyedeki olaylar yüzünden tekrar buna dönmek zorunda kalıyor. Yine çekicini alıp kafa kırmaya mecbur kalıyor.

 

Bence John güçlü bir birey. Çok ilkeli biri. Kimi inatçılık derecesinde ilkeleri olduğunu söylenebilir. Ama lider olarak çok sağlam durmalı. Sağlam ve adil olmalı, herkes tarafından çok saygı görüyor. Herkes için bir baba figürü. Bunun hepimizin başımızda olmasını isteyeceğimiz türde, mantıklı bir lider olmasıyla da ilgisi var. Bir şeyleri elleriyle yapmış, işleri halletmek için ellerini kirletmiş bir adam. Bunlar sağlam, çalışan insanlar. Hayatları şundan ibaret: "Biz çalışırız, işimizi yaparız, yasalara saygı duyarız, siz de bize saygı gösterirsiniz."

Biz yabancıyız. Sanırım gerçek dünyada bize en yakın olanlar elbette Çingeneler. İnsan, kültür ve geçmişi karma insanların, ana akım olarak görülen şeyin dışında kendimize ait bir kültür yaratmışız. Çok uzun süredir kendimizce çok şerefli ve gerçekçi bir hayat sürüyoruz. Ama her zaman Çinganlar ve toplumun geri kalanı arasında her zaman rahatsız edici bir ilişki olmuştur. Onlara şüpheyle bakılır ve bunun büyük kısmı mesnetsizdir çünkü sadece farklı olduğumuz için durum böyledir. Hiyerarşilerimiz farklı, rengimiz farklı. Biz birbirini kollayan, birbiri için çalışan, birbirine bakan küresel bir aileyiz gerçekten. Aynı zamanda, iktidardaki Otorite'nin ana akım olarak gördüğü, çok kuvvetli manevi inançlarımız var. Bizim tarzımız yüzyıllardır böyle ve bununla gurur duyuyoruz.

 

İlginç. Sanırım bizimkine çok benzeyen paralel bir evrende geçiyor ama bunun sebebi muhtemelen tarih, kültür ve dinin 1950'lerde sıkışıp kalmış olması. Sivil haklar hareketinin hiç olmadığını düşünün mesela. Britanya İmparatorluğunun eskisi gibi kaldığını düşünün. Siyasi ve dini özgürlüklerin 18. yüzyıldaki gibi kaldığını ve ilerleyemediğinizi düşünün. Evet, içinde bulunduğumuz dünya bu. Bizim dünyamıza çok benziyor ama 50, 60, 70 yıl gerisinden geliyor gibi. Birazcık ilerlemeye başlaması için bir 50, 60, 70 yıl daha geçmesi gerekiyor.

İlk olarak ben büyük bir Jack Thorne hayranıyım. Onunla daha önce çalışma ayrıcalığına sahip oldum, o yüzden ismi zaten kaliteyi garanti ediyor. Onun ve Philip Pullman'ın çalışmalarının harmanı bazı açılardan kusursuz. Daha başından, kaynak materyale inanarak ve saygı duyarak bir iş çıkarılacağını biliyordum ama televizyon mecrasının olasılıklarına karşı korkak da olmayacaktı. Edebi uyarlamalarla her zaman mücadele edersiniz çünkü her zaman başka birinin hayal gücüyle mücadele edersiniz. Bence en iyi uyarlamalar, sübjektif olsa bile, en başarılı ve en tatmin edici olanlar karakterlerin, hikâyenin ruhuna hitap edenler. Ne acayiptir ki, ancak adaptasyonu izlediğimizde "Evet, ruhu fazlasıyla var" diyoruz. Kafamdakine benzemeyen bir oyuncu olması fark etmez, karakterin ruhu varsa o zaman tamamdır.

 

Teknoloji ilerledikçe, bilim çağındayız, bilgisayar çağındayız gibi geliyor. Her şey çok hızla ilerliyor ve daha da çok olasılık var ve mistik ya da sihirli alanlar uçup gidiyor. Ama ahlaki değerlerimiz, hayata dair sorular, ölüm, sevgi, şeref gibi şeyler için aynısını söyleyemeyiz. Onlar ebedi şeyler, insanlar olarak sahip olduğumuz temel dürtüler ve gitmezler, en azından benim için öyle. Bu kitaplar, bir gencin bilinçlenmesini anlatıyor. "Dünyada annemle babamın bana anlattığından daha çok şey oluyor"un farkına vardığı anı. Gençliğin isyanı demek istiyorum ama onun da ötesinde. Şunu demeye duyulan açlık var: "Hayır, şüphe ve inanç bir arada yaşar, bunun bir mahzuru yok. Ben kesinliklere meydan okumalıyım."