Kaliteli, sevilen ve fenomen olmuş pek çok diziyi ekrana getirmiş olan HBO, geçtiğimiz yıl izleyicilerini Vice Principals isimli yeni bir komediyle tanıştırmıştı.  Dört sezon süren Eastbound & Down'ı hazırlayan Danny McBride ile Jody Hill'in yaratıcı kadrosunda olduğu dizi projesinde McBride bir kez daha başrollerden birisi olarak da yer alıyor.

Vice Principals'ın kadrosunda McBride dışında Walton Goggins, Dale Dickey, Georgia King, Sheaun McKinney ve Busy Philipps gibi oyuncular da bulunuyor. Başından beri 18 bölüm olarak planlanan yapım için dokuzar bölümden iki sezonluk bir yayın programı düşünülmüştü. 

Dizide emekli olan müdürlerinin yerine geçmeye göz koymuş bir lisenin ve iki müdür yardımcısının hikayesi anlatılıyor. Kendilerinin olmasını bekledikleri iş başkasına verilince iki ezeli rakip yeni geleni kovdurmak için iş birliği yapıyorlar. Bu müdür yardımcılarından öğrencilerin disiplindeki sertliği nedeniyle pek sevmediği Neal'ı Danny McBride, insanların genellikle yüzüne gülüp arkasından kuyu kazan sinsi Lee'yi Walton Goggins canlandırıyor.

Vice Principals'i her salı Digiturk, beIN SERIES Comedy kanalında izleyebilirsiniz. Dizinin yaratıcısı ve başrol oyuncusu olan Danny McBride, Walton Goggins ve yönetmen David Gordon Green sorularımızı cevapladılar.

Danny McBride (DM): İlk sezon iki adamın patronlarını kovdurmak ve işini kapmak için işbirliği yapışını izlemiştik. Bunu da başardılar, iyisiyle kötüsüyle… İkinci sezonda bunun sonuçlarını izleyeceğiz. İstediklerini elde ettiler, peki ya şimdi? Onların durumu ne olacak? Hayal ettiklerinden ne kadar farklı olacak? Diziyi yazarken ilk sezonda suç, ikinci sezonda da ceza temasını işledik; planımız bu yöndeydi.

 

Walton Goggins (WG): Evet, gücü elinde tutmanın zorlukları üzerine… “Onu elde etme amacınız neydi?” sorusunu cevaplamaya çalışıyoruz. Bu soru ülkemizde pek çok şey için geçerli bence. Ne yapmaya çalışıyorsunuz? Kim uğruna, ne için? Güce kavuştuğunuzda, bu sizin için ne ifade ediyor?

 

DM: Biz sanat okulu mezunuyuz, o yüzden yaptığımız her işte eğitimimize özgü bir hüzün kendini gösterir. En komik şeylerin bile altında üzüntü olduğunu düşünüyorum.

 

DM: İki sezonu aynı anda yazdık ve ne mutlu ki peş peşe çekme şansı yakaladık. Hep aynı kafa yapısında kalabildik. Kaldığımız yerden o karakterlere geri dönmek zorunda kalsaydık böyle bir sonuç yakalayamazdık. Peş peşe çekmek bahsettiğiniz baskıyı biraz azalttı, sona ermiş bir şeyle yeniden uğraşıyormuşuz gibi hissetmedik. Büyük bir hikayenin ortasında gibiydik. Neredeyse sekiz ay boyunca çekim yaptık ve özünde dokuz saatlik bir film çektik. Bölümler arasında uzun aralar vermedik, durmaksızın setteydik. Bence bu üzerimizdeki baskıyı azalttı ama aynı zamanda sürecin bizi epey yormasına sebep oldu.

 

DM: Dizimiz, bilinçli bir tercih olarak, epey karmaşık ve derinlikli. Bir eğitim yılını iki sömestra böldük: sonbahar ve ilkbahar. Sanırım ilk başladığımızda insanlar dizinin nasıl bir şey olduğunu tahmin etmeye çalıştı ama biz onları bilerek yanlış yönlendirdik. Size destekleyeceğinizi düşündüğünüz karakterler sunduk ancak hikaye ilerledikçe onlar hakkında ne düşüneceğinizi bilemez hale geldiniz, başlarına neler gelmesini istediğinizden emin olamadınız. Zorlu bir iş, ama yaratıcıların ve oyuncuların hikayenin tam olarak nereye gittiğini bildikleri bilgisi sizi doğru yolda tuttu ve fazla uzaklaşmanızı engelledi. Her şeyin bir sebebi vardı, seyircinin en başta bundan haberi olmasa da.

 

DM: Bu diziyi 2006 yılında yazmaya başladık, politik iklimin nereye gideceğinden bihaberdik. Zamansız bir şey yazdığımızı düşünüyorduk. Karakterlerimizin mücadele ettiği şeylerin şimdiki zamana özgü olduğunu düşünmüyorum; hepsi insanlığın doğasında olan şeyler. Bir şeye hakkımız olduğunu düşündüğümüzde ya da haksızlığa uğradığımızda ortaya çıkan, hepimizin içinde olan doğal bir kötülük vardır. Fakat dizimiz içinde bulunduğumuz durum sebebiyle insanları etkiliyorsa ne ala, böyle bir projenin hayata geçmesini daha da meşru kılar. Bu karakterleri gösteriyor oluşumuz davranışlarını desteklediğimizi göstermez. İçinde yaşadığımız dünyayı mercek altına alıyoruz ve dizinin zamanımıza çok uygun olmasının sebebi de bu. Bazı kesimlerin bizim hakkımızda önyargıda bulunduklarını düşünüyorum. Güneyli olduğumuz için bu konulara takılıp kalacağımız düşünüldü ama aslında tam tersi. Bence bu adamlar beyaz erkek gücünün son dallarına tutunuyorlar ve dünyadaki yerlerinin ellerinden kayıp gittiğini fark etmeye başlıyorlar. Seyircilerimizin bir kısmı onların geri kalmasını sağlıyor.

 

WG: Bence sanat yoruma açık bir alan. The Hateful Eight’i çekerken (Quentin Tarantino’nun 2015 yapımı filmi) ülkedeki gelişmeler yeni başlamıştı. Siyahi vatandaşlar vuruluyordu, bizse sadece seyirci kalabiliyorduk. Quentin Tarantino, New York Times manşetleriyle birebir aynı replikler yazmıştı. Bu dizi çok önce yazıldı. Durum komedisi güçlü, karanlık ve iki işlevsiz adamı çok iyi bir şekilde irdeliyor. Trump seçilecek diye dizi onay almadı. Arkasındaki amaç bu değildi. Ama insanlar istedikleri gibi yorumlamakta özgür. Çok komik bir iş yapıyoruz. Ve çok karanlık… Çok da karmaşık… Gerçek bir sanat eseri.

 

DM: Eğitim sisteminde çalışan pek çok kişiden geri dönüş aldı ve sıklıkla yüzleştikleri birçok şeye ışık tuttuğumuzu söylediler. İçerideki kavgalar ve güç mücadeleleri günün sonunda orada bulunma amacınızın öğrencileri eğitmek olduğu gerçeğini gölgeliyor ve bu insanların sınıflarına odaklanmak yerine enerjilerini başka yerlerde sarf etmelerine sebep oluyor. Bence her işyeri böyle. Orada bir bulunma sebebiniz var ama bazen başka şeyler bunu bastırabiliyor.

 

DM: Yok. Dürüst olmam gerekirse, hepsini tek seferde çekmemizin sebeplerinden biri de buydu: insanların tepkileriyle yön çizmemek, anlatmak istediğimiz hikayenin odağını saptırmamak.

 

WG: Bir oyuncu olarak bile diğer insanların düşünceleri sizi etkileyebiliyor. Onları özümseme fırsatı yakaladığınızda, sokaktaki insanın tepkisini aldığınızda; ne kadar yarattığınız karaktere sadık kalmak isteseniz de bunlardan etkileniyorsunuz. Bu işi bu kadar gözlerden uzak, dışarıya kapalı olarak çekerek yolculuğun saf kalmasını sağladık. Bu çok sık görülen bir şey değil.

 

David Gordon Green (DGG): Eastbound and Down’ı (2009’da yayına giren HBO dizisi) çekerken bu dizinin ilk sezonuna imza atan Jody Hill ile ben dönüşümlü çalışıyorduk. Bence böyle sırayla bir iş çektiğinizde, bir noktadan sonra ton farklılıkları ve kişisel farklar ortadan kalkıyor. Kişisel stillerimizin biraz farklılık gösterdiğini düşünüyorum, biraz ton farkı da olacaktır. Bunu bir fırsat olarak değerlendirdim. Danny de mutlaka takip etmemiz gereken ayak izleri olmadığını, başka sanatçıların ve teknisyenlerin farklı kişiliklerini kullanarak değişik anlatımlar yapabileceğimizi söyleyerek beni destekledi. Jody’nin çok daha kontrollü kamera hareketleri vardır. Kameranın enerjisinden onun stilini görebilirsiniz. Ben daha garip ve karanlık bir nüansın ve performansın peşine düşerim, daha doğal kamera hareketlerim vardır. Demem o ki, görebileceğiniz küçük farklılıklar var. Bizi iyi tanıyan seyircilerin bir Eastbound bölümüne bakıp hangimizin çektiğini anlayabildiğini biliyorum. Kendi ritmini yakalayabilmek çok güzel bir şey.

 

DM: İnsanlar komedyenleri küçük görebiliyor. Komedinin ne kadar zor bir şey olduğunu anlayamıyorlar. Fakat sonra Alien gibi bir iş yapıyorsunuz ve insanlar size farklı bir gözle bakmaya başlıyorlar. “Ridley Scott bu adamda ne gördü ki ona güvenerek bu rolü verdi?” Seyirci, penis esprilerinden fazlasını yapabileceğinize inanmaya başlıyor. Bir oyuncu ya da bir yazar olarak kendinizi geliştirmeye, seyircinin görmek istediği hikayeler anlatmaya çalışıyorsunuz. Alien gibi projelerde yer almanın harika bir şey olduğunu düşünüyorum. Böyle fırsatlara açık olmak tek tip rollere hapsolmaktan sizi kurtarıyor.

 

DM: Evet, hayatta kaldım. İnanamadım, kanlı canlı yürüyordum. Kimsenin derin uykudan uyanabileceğini düşünmüyordum. Böyle filmleri çok izledim. Hiçbir şeyin garantisi yok.

 

DGG: 1970’lerde bir sinema filmi olabilirdi. 70’lerin sineması böyle cesur bir atılımı yapabilirdi, o dönemde stüdyo sistemini yeni baştan yaratan işler vardı. Beklenmedik oyuncular ve kahramanlar spot ışıkları altına çıkabiliyordu, kamera stilleri ve projelerin estetikleri değişiyordu. Böyle güzel bir dönem yaşadığımızı düşünüyorum, biz de şimdilerin asi televizyon icatlarından biriyiz.

 

DGG: Evet – karakterlerimiz ve yadırganabilir hareketler yapabilen bir ana karakterin hikayesini işlemek konusunda Danny hep Taxi Driver örneğini verirdi. Daha çok Easy Rider ve Raging Bull karakterlerin özünü aldığımızı düşünüyorum.

 

WG: Yolun karşısından birinin “Çok kötüsün! Çok kötüsün! Neden bu kadar kötüsün?!” diye bağırmasına bayılıyorum. Bu birçok kez başıma geldi. Hepimizin şeytani yanları var, hepimiz deliyiz. Hepimizin biraz da olsa öyle bir tarafı var ve bunu kullanmak istiyoruz. Kullanacağımız fırsatlar da karşımıza çıkıyor. İnsanlar karakterlerimizden hem nefret etmeye bayılıyorlar, hem de onları sevmekten nefret ediyorlar.

 

DM: Eastbound’u yazarken Kenny Powers gibi birinin ünlü olmasının ne kadar saçma olduğu üzerine laflar ederdik. Dünyanın en sıkıcı sloganına sahipti, hiçbir zeka parıltısı yoktu. “İşin bitti!” Daha sonra bu benim gerçek yaşamım oldu – insanlar yanıma gelip ciddi ciddi “işin bitti,” diyorlardı. Çocuğunuzu kreşe bırakırken bunun başınıza gelmesi garip bir şey.

DM: Aynen. Bunun, artık içinde yaşadığımız dünyanın bir parçası olduğunu düşünüyorum. Yarattığımız dünya gerçek dünyaya daha da benzemeye başladıkça karakterlerimiz de daha fazla göze batmaya başladı. Eastbound’da fark ettik ki Kenny Powers’a bar gibi mekanlarda sahne yazdığımızda başarılı bir sonuç almıyoruz. Kenny Powers’ın malzeme verebilmesi için banliyö gibi toplulukların arasında olması gerekiyordu. Ne yazık ki paranoya dünyasında yaşıyoruz. Karakterlerimizin hareketlerinin gerçekçi olması için seyircinin kendi dünyasına benzeteceği bir dünyamız olmalı. Çok evrensel bir şey – bu hikayedeki adamlar parkta oynayan kreş çocukları da olabilirlerdi, uluslararası politikacılar da, din adamları da. Mitolojik bir çerçevede de aynı hikayeyi anlatabilirdik. Kibir, kendini haklı görme ve özgüvensizlik temaları zamansızdır.

 

DGG: İkinci sezonda tasarımımızı daha karmaşık hale getirdik. Robin Chandrell, annesi, dedesi ve Nash bir karavan parkındalar. Farklı bir evren ve sertlik olduğunu düşünüyorum. Profesyonel olarak yapmayı sevdiğim şeylerden biri de Danny’nin kendisi için yarattığı karakterleri çocukların karşısına çıkarmaktır. Güz tatili bölümümüzde yaptığım gibi.

 

DM: Artık çocuklarım olduğu için bu durumdan daha da az zevk alıyorum.

 

DM: Son iki bölüm en hızlı yazdığımız bölümlerdi çünkü önceki bölümlere çok yüklendik, çok çalıştık ve işimizi doğru yaparsak doğal bir sonuca ulaşacağımızı biliyorduk. Bir hikaye anlatmak için yola çıktık ve sona geldiğimizde amacımıza ulaştığımızı düşünüyorum.

 

DGG: Başka türlü bir son düşünülemezdi.