Bir gençlik dizisinde başroldeki kızın zengin ve umursamaz sevgilisini oynuyorsan ve karşında da rakip olarak derin yaralara sahip bir karakter duruyorsa izleyicilerden çok çekeceğin aşikârdır. Ancak Adı Efsane’nin Kıvanç’ı Emre Bey, bu yerleşik düzeni biraz değişikliğe uğrattı. RaniniTV’deki “Nasıl olur da hocamızın büyük kızının sevgilisi sadece yakışıklı olduğu için seçilmemiş? İyi oynuyor çocuk.” yorumu, bu değişikliği gösteren kanıtlardan sadece biri.

Emre, henüz 20 yaşında ve Adı Efsane de ilk işi sayılır. Daha önce Aşk Zamanı’nda kısa soluklu, ufak bir rolde oynamış. Bu nedenle şimdiki işini, ilk dizisi olarak görüyor. Şampuan reklamında oynayacak saçlara ve “Nasıl bir ton bu böyle?” dedirtecek güzel yeşil gözlere sahip. Zaten sokakta ister istemez bakışları da üzerinde topluyor. Buna bir de “Erdal Beşikçioğlu’yla aynı dizidesin. İnsan daha ne ister ki!” yorumlarıyla birlikte aynı pakette sunulan böbürlenmeden eser yok. Aklı fikri işini en iyi şekilde yapıp çekimlere ara verilir verilmez de soluğu konservatuarda almakta. Craft Atölye’den eğitim almasına rağmen gelenekselci düşünenlerden Emre. Zaten oyuncu olmak isteyen kendi yaşıtlarına da ilk önerisi; “Mutlaka bir atölyeden veya konservatuardan eğitim alsınlar.” oluyor. Ancak onun için bu da yeterli değil. Çünkü o en büyük tuzağa, “tamam, ben oldum”a kapılmayanlardan. Böyle biriyle tanışınca bana da soruları peş peşe sıralamak ve “Yolun açık olsun” demek düşer. 

 

Bence bizim kuşakta ekstra bir şeytan tüyü yok. Diziler çok yoğunlaştı ve sosyal medya çok aktif kullanılıyor. Sürekli bir şeyler başlayıp bitiyor ve bu da daha fazla kişinin sektörde ve gündemde olmasını sağlıyor.

 

Evet sayılır, bundan önce de ufak bir işim vardı. Aslında aklımda oyunculuk hiç yoktu. Erkek çocuklarının yüzde 80’inin sahip olduğu hayali taşıyordum ben de; futbolcu olmak. Sonra psikoloji okumak istedim. Hatta hâlâ okumayı düşünüyorum. Oyunculuğu hiç düşünmezken bir tanıdık vasıtasıyla bu dünyaya adım attım. Kendisi bir oyunculuk ajansındaydı ve benim de yazılmamı önerdi. Ajansa kaydoldum ve 2015 yılında da bir dizi için seçmeye çağrıldım. O gün sabah kalktığımda yağmur yağıyordu. Görüşme de bana uzak bir yerdeydi. Gideyim mi, gitmeyeyim mi diye düşünürken gitmemeye karar verdim.

 

(Gülüyor.) Ben de kendime şaşırdım ama o gün artık nasıl bir ruh haline sahipsem havayı öyle görünce vazgeçtim. İstanbul trafiği malum. Deneme çekimi bir de sabah saatlerindeydi. Ancak gitmek istemememin asıl nedeni hiç kamera tecrübem veya eğitimimin olmamasıydı. Ablam gitmediğimi görünce üzüldü tabii. Ben de dayanamadım ve kalkıp gittim.

 

Eğitim almış veya herhangi bir tecrübem olmuş olsaydı büyük ihtimalle bir tereddütle girerdim. Ancak ilk defa girdiğim ve aslında olmayacağını düşünerek kameranın karşısına geçtiğim için o kadar rahattım ki hiçbir oyuncu o kadar rahat girmemiştir audition’a. Galiba bu rahatlık benim lehime oldu, çünkü rolü aldım.

 

Of, hiç hatırlatmayın! Şu an söylediğinizde bile ter bastı (gülüyor.) Erdal Abi’yle ilk sahnemdi o otomobil sahnesi. Doğruya doğru, Erdal Abi'nin bu kadar sıcak ve cana yakın olmasını beklemiyordum. Kafamda öyle bir cool imaj yaratmışım ki tanıdığım ilk saniyeden itibaren o babacan tavrı ve hepimize kol kanat gerip bizlere sürekli bir şeyler katmaya çalışması, imajının önüne geçti. Onunla çalışıyor olduğumuz için çok şanslıyız.

 

Çok teşekkür ediyorum. Erdal Abi ve birlikte çalıştığımız için kendimizi çok şanslı hissettiğimiz yönetmenimiz Devrim Yalçın sayesindedir. Devrim Abi dilimizi çok iyi anlıyor. Her şeyden önce iletişim kurmada mükemmel biri. Düştüğümüz zamanlar bizi sohbetiyle, enerjisiyle hemen ayağa kaldırıyor.

Otomobil sahnesinde, çekimlerden önce Erdal Abi’yle konuştuk ve bazı replikler ekledik. İçine kendimizden de bir şeyler kattığımız için çekimler çok rahat ve eğlenceli geçti. Bu da ekrana güzel yansıdı dediğiniz gibi galiba. Erdal Beşikçioğlu’yla karşılıklı oynamak gerçekten büyük bir lütuf. Setim bittikten sonra kalıp sahne izliyorum. Hatta Erdal Abi’yle Gökçe Abla’nın (Bahadır) bir sahnesi vardı. Erdal Abi oynuyor diye kalıp sırf bu sahneyi izlemiştim.

 

Çok fazla yönetmenle çalışmadığım için tabii bunun ayrımını yapamıyorum pek. Ancak diğer yönetmenlerden, bu yönüyle ayrıldığı söyleniyor. Bununla birlikte Devrim Abi aynı zamanda çok iyi bir fotoğrafçıymış. Bence bu da reji diline yansıyor. Sete, tüm ekibe inanılmaz hâkim. En nihayetinde biz kendi oyunumuzdan sorumluyken, o herkesten sorumlu. Çok kalabalık bir kadroyuz. Ve onlarca sahne çekilirken herkesin oyununu aklında tutması bence zor. Zaten ben bu duruma hâlâ alışamadım (gülüyor.) Bir hafta önce çektiğimiz sahneyi bir hafta sonra gelip, “Emre bu böyleydi ama bunu şu an böyle oynamamız gerekiyor” dediğinde içimden şöyle bir tepki veriyorum: “Hocam siz bunun ardından 35 tane sahne çekmişsinizdir. Nasıl hatırlıyorsunuz?”. Gerçekten çok şanslıyım onun kaptanlığında bu serüvende yol aldığım için.

 

Devrim Hoca bize sürekli tavsiyelerde bulunur, bir şeyler öğretir fakat oyunculuğumuzla ilgili iyi ya da kötü diye bir yorum yapmıyor. Tam olarak ne düşündüğünü hiçbirimiz bilmiyoruz sanırım (gülüyor.)

 

Çocuklarla okulda karşılaştığım sahne. Otomobile bakıyorlardı, ben de Sadık’a “Çek elini” diyordum. İlk sahnemdi o benim. Zaten ben onlardan daha geç sete çıktım. Hatta sete en son çıkan oyuncu bendim galiba. Sete gittiğimde de herkesten şöyle bir nida kopmuştu: “Aaaa Emre gelmiş. Kıvanç’la tanışacağız sonunda.” O gün hiç unutmuyorum ekstra bir heyecan vardı. Birkaç prova aldıktan sonra hepimiz rahatladık ve devam ettik.

 

İlk önce bizimkilerle prova setine çıktık. Sonra basketbol antrenmanları başladı. Ardından da karakter koçuyla çalıştık. Hep birlikte karakter koçuyla rollerimize hazırlandık. 1 ay boyunca haftanın dört günü sürekli birlikteydik. Kamp gibiydi. Saat 12’de başlayıp akşam 9’a kadar çalışıyorduk. 1 ay içinde en yakın arkadaşlarımız birbirimiz olmuştuk.

Maalesef birlikte izleme şansımız olmadı. Ben evde, ailemle birlikte izledim. Bölüm bitene kadar telefonumu unutmuştum. Ancak bitiş jeneriğini gördüm ve öyle baktım telefona. Kendi aramızda bir “hayırlı olsun” muhabbeti döndü. Sosyal medyadaki yorumlara sonradan baktım. Rojda (Demirer) gelip RaniniTV’deki “Nasıl olur da hocamızın büyük kızının sevgilisi sadece yakışıklı olduğu için seçilmemiş? İyi oynuyor çocuk.” yorumunu söyledi. Tabii o an çok mutlu oldum. Rojda, ilk bölümün yayınının ardından Almila ve benimle karşılaştığında gelip sarıldı hemen bize. “Çok sevindim sizin için, çok iyiydiniz. Tebrik ederim.” dedi. Ekranda severek izlediğiniz ancak şimdi karşılıklı oynama şansı yakaladığınız bir oyuncudan bunu duymak muazzam bir şey tabii. Bir de Reha Abi’den (Özcan) bir aferin aldım. Fakat beni duygulandıran ve çok mutlu eden bu yorumunu kendime saklayayım. (gülüyor.)

 

Evet, ilk bölümü izlediğimizde güzel bir arkadaş grubu gördük. Hepsi ayrı ayrı iyiydi. Galiba dördü arasında seçim yapamazdım. Hepsini oynamak isterdim (gülüyor.) Ali’nin iç dünyasını çok beğeniyorum. Fiko’yu oynamak inanılmaz eğlenceli olurdu. Bence Baran da başarılı o karakterde. Sanki gerçekte de Baran’ı o mahalleden alıp “Hadi bakalım kendini oyna” demişsiniz gibi. Benim otomobilimi yürütüp sevgilisine romantik akşam yemeği olarak yarım köfte ekmek ısmarladığı sahnede gülmüştüm. Hakan’a gelirsek o da kendi dünyasında çok şey yaşıyor ki. Çok renkli bir karakter. Bence her oyuncunun oynamaktan keyif alacağı bir rol. Hakan (Ummak), Sadık’ı canlandırarak bence zoru başarıyor. Kendini çok açık etmeyen, zorlu bir karakter Sadık. Bir de 1.95 boyla öyle bir rolü oynamak güç olmalı. Onu izlerken de çok gülüyorum. Hem rollerini hem de kendilerini çok seviyorum bu dörtlünün. Bakıldığında Kıvanç karakteri de aslında sonradan açılabilecek katmanlı bir rol. Onun da eminim kendine göre dertleri var, bilmediğimiz bir iç dünyaya sahip. Çocuklara dünyayı dar etmeye çalışıyor ama bence ileride onun yaralarını da görmeye başlayabiliriz.

 

İlk işim bittiğinde oyunculuğun bende hevese dönüştüğünü fark ettim. Çekimler Muğla’daydı. Eve dönmemin ardından bir iki hafta geçtikten sonra kendimi “Niye bitti? Ben çok sevmiştim kamera karşısında olmayı” derken buldum. Zaten ondan sonra beni, cast direktörü Selim Bahar, Craft’a götürdü.

 

Evet, Craft Atölye yeni başlayanlar için iyi bir seçenek. Ayrıca orada eğitmenlerden biri olan Nazlı Benan Özkaya’ya da ne kadar teşekkür etsem azdır. Her birinin bende emeği var. Diğer oyunculuk eğitimi veren yerlere hiç gitmediğim için onlarla ilgili bir yorumda bulunmam yanlış olur ama Craft sistem olarak çok farklı. Bir oyuncunun gerçekten gelişmediğini hissediyorlarsa onu bir üst kura geçirmiyorlar. Dört ayda bir sınav oluyor. Çağ Hoca izliyor. Yetersiz bulursa da o kuru tekrar almanı öneriyor. Zaten hayatının hiçbir anında “tamam, oldum” dememelisin. Craft’ta ben daha çok bunu öğrendim.

 

Kendimi yorgun hissettiğim veya eve gittiğimde “Ben çok zorlanıyorum” dediğim olmadı. Sahne bazında düşünecek olursam bir keresinde çok üşüdüm ve sırf bu yüzden zorlandım. Geçen hafta yayınlanan gece kulübü sahnesiydi hatta. Zaten izlerken fark ettiniz mi bilmiyorum ama başımdan aşağı buz düşüyordu (gülüyor.) Bayağı üşümüştük o gün. Benim üstüm bir tık daha ince olduğu için Cem’in gelip sırtımı sıvazladığını hatırlıyorum ısınayım diye. Fakat buna rağmen yine de çok şanslıyız. Çünkü aralarda içeri giriyorduk. Ancak set ekibi hep dışarıdaydı. Zaten işin zor tarafını onlar üstleniyorlar. Görünmez süper kahraman bence her biri. Bizden önce sete gelip bizden sonra setten ayrılıyorlar. Gerçekten bu sektör onlara çok şey borçlu, hakları ödenmez.

 

Başkasına bürünmek, onun yerinde olmak.

 

Bunu cevaplamak için biraz erken. Ancak her işte benzer karakterleri oynamak yerine başka karakterlerle de tanışmak isterim (gülüyor.)

 

Bu sene üniversite sınavına gireceğim. Ancak bir yandan psikoloji de düşünüyorum. “Oyunculuk yapmazsam ne yapabilirim?” diye düşündüğümde rutin bir şey yapamam diyorum kendime. Psikoloji ile de aslında başkalarının yerinde oluyorsun bir süreliğine. Karşına bir hasta oturduğunda 30 dakikalığına da olsa dünyayı onun bakış açısından görüyorsun. Hem bu nedenle hem de sabit, rutin bir iş olmaması beni cezbetti. Ancak oyunculuğa devam edeceksem de ki etmeyi düşünüyorum, kendimi sürekli geliştirmem gerekiyor. Bana göre ne olursa olsun sürekli öğrenmek şart oyunculukta.

 

Doğma büyüme İstanbulluyum. Babamlar göçmen, Arnavut. Yugoslavya’dan buraya gelmişler. Kalabalık bir ailede büyüdüğümü söyleyebilirim. Küçükken sınıf arkadaşlarım dışında pek arkadaşım olmadı. Zaten kuzenlerim vardı. Set hayatından önce devamlı top peşinde koşturan bir tiptim. Hatta erkek çocukların yüzde 80’i gibi ben de futbolcu olmak istiyordum. Alt yapıda da oynadım. Çocukluğumu yaşadığımı söyleyebilirim. Babam , “Aman oğlum, şu bölümü oku ve mesleğini eline al” demediler hiçbir zaman. Babam sadece “Oku oğlum” dedi. Şimdi de oyunculuğumla ilgili pek yorum yapmıyorlar ama ilk bölümde hissettim keyifle izlediler diziyi. Hem kendi bakış açım hem de onlara verdiğim sözden ötürü ben de iyi bir bölüm okumak istiyorum. Bakalım, sınavdan sonra size durumu söylerim (gülüyor.)

 

Açıkçası İçerde dışında çok sıkı takip ettiğim bir iş yok. İçerde’yi beğeniyorum. Her şeyden önce Çetin Tekindor var bir kere. Onun varlığı yeter. Minik’inden Celal Baba’sına, Alyanak’ından Coşkun’una her karakter ayrı ayrı öyle ince işlenmiş ki çok beğeniyorum. Bu arada Alyanak’ı oynayan Yıldıray Şahinler’in sesini gerçekten dizideki gibi olduğunu sanan gruptanım. Bunu da itiraf ediyorum (gülüyor.)

 

Alperen Duymaz, Mert Yazıcıoğlu ve Boran Kuzum’u söyleyebilirim.

 

Umarım iyi bir tiyatro oyunu veya sinema filmi olur. Craft’ta bir hocam “Bana diziyle gelmeyin, tiyatro oyunu yapın öyle gelin. O zaman tamam diyeceğim” derdi. Bende de bu düşünce o kadar yerleşmiş ki ikisini de yapmayı çok istiyorum.

 

 

Masum. Kaçamak cevap gibi gelebilir ama ben Masum’u kesinlikle filmden sayıyorum.

 

Game of Thrones, Black Mirror.

 

Johnny Depp’tir. Enstrümanını muazzam kullanıyor.

 

Kalben.

 

Engin Geçtan – İnsan Olmak. Bu kitapta herkes kendine dair bir şeyler bulabilir bence.

 

Takıntılı olmak.

 

Polonya hiç fena olmazdı.

 

Yaptığım iş.

 

4’üncü sınıftayken kartopunun içine taş koyup arkadaşıma atmıştım. En saçması buydu sanırım (gülüyor.)

 

İlk görüşmemde işi almam herhalde; en azından büyük sürpriz olmuştu bana.

 

Şener Şen, Çetin Tekindor