Birimiz hepimiz; hepimiz Yaren için!

 

Yeryüzünün en “denişik” sokağı olan “Alın Teri” sokakta gün geçmiyor ki bir tuhaflık yaşanmasın. Bu sefer ekibimiz Nevizadeleri doğal ortamında incelemek için çalışmalarına başlıyor. Kanat çırptıkları her tezgâhta birbirleriyle daha da kaynaşan Nevizadeleri yerinde incelemek üzere Dülger hocayı gönderiyoruz.

Hâlbuki o sabah ne kadar güzel başlamıştı. Keyifli bir kahvaltı, tatlı tatlı sohbetler, Ceyhunsuz bir ortam. İşgüzar muhtar, Dulkadir Ereksiz, Nevizadelerin belgeselini yapmak isteyen televizyoncularla anlaşana kadar. Emrivakiydi evet ama Nevizadelerin dikkat çekmemesi için de el mecburdu. Keşke Kennedy dosyası gibi ileri bir tarihe kadar kapatabilselerdi. Neyse, oyalanmadan harekete geçme zamanı geldi. İlk önce küçüklük fotoğrafları toparlandı. Hepimizin geçmişinde onu üzen, acıtan, taşırken zorladığımız anılar olmuştur. Ne var ki bu akşam kendi acılarımıza üzülemediğimiz için midir nedir Nevizadelere üzüldük. Karlos ve Ferdi “evi” olan o bavul… Derya ve Yaren’in resimlere bakarken sohbetleri… Derya dışındakileri henüz uzun uzun dinleme fırsatı bulamadık ama Yaren’in gözlerinden dökülen inciler… Çok duygusala bağlamadan devam ediyorum.

Yanmış damarlarımızın kokusu oralara kadar geldi mi?

Resimler toparlandı. Bahadır ve Tuncer de Dülger Hoca’nın ders verdiği okula öğrenci kılığıyla girip hem Gazanfer Nevizade’ye ait olan resimleri hem de hocanın anahtarlarını odadan aldılar. Resimler ve anahtar cepte. Sıra geldi bilgi kısmına. Aynı günün akşamına televizyoncular ve Dülger Hoca’nın  Nevizadeler ziyareti gerçekleşti. Bahadır ve Tuncer, Dülger Hoca’nın evinde, Nevizadeler kendi evlerinde “Hababam Sınıfı Liseler Arası Bilgi Yarışması” taktiği ile kazasız belasız hallettiler. Gazanfer Nevizade’nin atının isminden uğraştığı spora kadar tüm soruları tamamdı. Aferin, hepsi doğru, oturun çocuklar, 10! Ama erken anons işte, tam mutlu son ile bitecek derken Tuncer aclanmasaydı, sucuklarla beraber Nevizade arşivini de yakmasaydı iyiydi.

Beterin beteri var. Gün boyu Esra da Yaren posteri ile ilgili iz üstündeydi ve son dakika golünü attı. Tam Dülger Hoca evden ayrılırken, Esra elinde Yaren’in posteri ile Nevizadelere hesap sordu. “İstanbul’un Köklü Aileleri”nden biri olan Nevizadelerden birisinin resmi pavyonda ne arıyormuş? Hahayt! Nevizadeler yer mi? Kimleri kimleri paketledi bu karşından duran insanlar, senin haberin var mı Esra? Tabi Kandemir hemen şeklini koydu: "Nevizade Musiki Geceleri" Plan basitti. Gazanfer Nevizade’nin sevdiği ve her sene anısına yapılan musiki geceleri yapılacak ve Yaren hem sahneye çıkacak hem de Esra’ya kapak olacaktı. Ufak bir şey daha var, Esra’nın fırtınasından unutuldu: Karlos televizyonculardan kasetleri uçuracaktı. Neyse ki musiki gecesine televizyoncular da davet edildi. Kaset işi ertesi akşama kaldı.

#Direnhayati

Koro şefimiz Kandemir Nevizade eşliğinde rast makamındaki “Bağdat Yolu” eserini Yaren Nevizade’nin güzel sesinden dinliyoruz, efendim. 

Malatyalıisback

Ekranlarını yeni açanlar için maçın skorunu hatırlatalım: Nevizadeler 1 Malatyalı 0. Size kısaca Nevizadelerin, deplasmanda Malatyalı’ya , 90’dan çaktığı gölü ve o güzel gölün atağından bahsedeyim: Mahlası Malatyalı olan Cevher Kuru, Yaren’e kafayı pavyon günlerinden takmıştı. Yaren, “Nevizade” olunca izini kaybettirmişti. Ta ki 27 milyon kere bizi yakan “Yanarım” şarkısını Karlos ile beraber sahnede söylediği geceye kadar. Malatyalı, Yaren’i bir şekilde takip ettirmiş ve izini bulmuştu. Ardından zorla Paris’e götürmek istemişti. Üstelik tehditle. Yaren de Karlos’a bir şey olmasın diye tam Malatyalı ile yola çıkarken planlar değişti. Nevizadeler, “Baldız Balları, Kaldır Kolları” tezgâhında Cevher Kuru’yu bir güzel paketleyip Paris’e değil Metris’e gönderdiler. Ama Malatyalı için topun tamamı çizgiyi geçmemişti. Aklı hala Yaren’deydi. Malatyalı,  hapishanedeyken de rahat durmadı. Adamı Hoyrat’a gerekli bilgileri verdi ve pavyona gönderdi. Hedefi Karlos’u alnının ortasından vurmak! Tam “Nevizade Musiki Gecesi” tezgâhı bitti derken beline silah takınca adam olunduğunu zanneden Hoyrat, Karlos’u tuvalette tek başına yakaladı. “Komedi tayming işi.” klişesine ben de bir klişe ile cevap vermek istiyorum: “Bir sahnede silah göründüyse o silah mutlaka patlar.”

Bu haftada Yılmaz Gruda’nın konuk oyunculuğuyla ağızda adeta lokum gibi dağılan bir bölüm izledik. Tüm ekibin ellerine kollarına sağlık. O son sahnedeki silahın patlamayacağını umarak yorum yazımı sonlandırıyorum.