Shakespeare, Romeo ve Juliet ile günümüzden yüz yıllar önce aşkı bir kurtuluş umudu olarak sunar; Şahin ve Nare’nin tek kurtuluş umudunun birbirleri olması gibi ancak arada yüzyıllar olsa da aşk bazen sadece imkansızdır. 

 

Romeo ve Juliet’in aşkı, saflığı ve tutkuyu simgelerken, bulundukları dünya ve ailelerinin arasındaki anlamsız düşmanlık onların duygularına yabancı bir kaos içindedir. Bu konu fazlasıyla tanıdık değil mi? Senelerce hikayelere konu olmuş enemies to lovers mevzusu bir klişe gibi görülse de bence asıl önemli olan hikâyenin nasıl anlatıldığı.

 

Uzak Şehir’in ilk bölümlerinden beri Şahin ve Nare’yi izlerken hep oraya ait gibi hissediyorsunuz. Sanki sizi Mardin’e misafir ediyorlarmış gibi. Özellikle birlikte olan sahnelerinde, yalnızca bakışsalar bile, sizi etkileri altına alıyorlar. Sanki Mardin’e gitsem sokağın başından döneceklermiş gibi… Şahin ve Nare gerçekten de orada yaşıyorlar gibi, gitsek bulacağız, tanışsak arkadaş olacağız. Çiftin bu kadar gerçekçi gelmesinin en önemli sebeplerinden biri de tabi ki Alper Çankaya ve Sahra Şaş. 

 

Mezopotomya’ya inanılmaz bir şekilde uyum sağlamışlar, karakterleri adeta üzerlerine giymişler. Bu tarz oyunculuklar için kullanılan karaktere ruh üflemek deyimi var, çok severim. Canlı olmayan birini diriltmek gibi. Onlar da Şahin ve Nare’ye can olmuşlar aslında. Sanki senelerdir birbirlerine aşıklar ve kavuşamıyorlar.

 

Ayrı ayrı Şahin ve Nare olabilmek takdir edilesi bir oyunculuk ister ancak bir çifti seyirciye geçirebilmek bence çok daha zahmetli. Aralarındaki uyum ve kimya o kadar iyi tutmuş ki canlandırdıkları çiftin aşklarına da ruh üflemişler. 

Klişe olan bir çıkış noktası gerek oyunculuklar gerek aralarındaki uyum, çiftin derin hikayesi, senaryo, çekimler, kostüm tercihleri ve ambiyans ile kendini oldukça izlenebilir kılmış böylelikle. 

 

Her aşk az da olsa imkansızdır ancak Uzak Şehir’in aşklarının imkansızlığı tahminleriniz çok ötesinde. Cihan ve Alya yeni yeni fark etmeye başladıkları hislerinin büyüklüğü karşısında ezilirken, Kaya ve Zerrin bir bakıma ablası ve abisinin kaderini yeniden yaşıyor. Çünkü Albora’da mutlu aşk olamaz. Albora’da güzel şeyler için mutlaka bedel ödenir. 

 

Çiftlerin her biri kendi içinde özel ve bambaşka hissiyatlara sahip. Dizinin en büyük başarısının da bu hissiyatı korumak olduğunu düşünüyorum. Şahin ve Nare imkansızlığın doruklarında olan ve her bölüm mümkünmüş gibi daha da imkansızlaşan bir çift mesela. Sezonun en imkansızları diyebiliriz hatta. Bir şey ne kadar imkansızsa daha ilgi çekici değil midir zaten? 

 

Tüm imkansızlıklarına ve aralarında onca kalp kırıcı an yaşanmasına rağmen hâlâ Nare her durumda Şahin’i arıyor, Şahin ise hangi durumda olursa olsun telefonu açıyor. Nare gel diyor, Şahin gidiyor. Birbirlerini ne pahasına olursa olsun koruyup kolluyorlar. Yeri geliyor silah çekiyorlar, yeri geliyor birbirlerine siper oluyorlar. Kimsenin bilmediği, yalnızca onların bildiği ve yıllarca muhafaza ettikleri bir bağ var sanki aralarında. Somut bir bağ. İkisini birbirine bağlayan incecik bir ip gibi.

 

Günümüzde böylesine saf ve salt sevgiler maalesef ki pek rastlanır değil. Bir sevginin uğruna bunca acı ve mücadele çekmek de alışılagelmiş değil. Bu sebepten ötürü Şahin ve Nare’yi ekranda izliyor olmak içimde aşkın hâlâ bir yerlerde var olduğu ümidini yeşertiyor. Umarım bir yerlerde hâlâ Şahin’in Nare’yi, Nare’nin Şahin’i sevdiği gibi aşklar vardır ve imkânsız değillerdir. 

 

"Gidişine inandıramayışım mı kendimi, ya da gelişini hatırlamam mı her defasında?" Belki de bu kadar büyük aşkların sebebi gidişlere inanmak değil de gelişleri hatırlamaktır. Birini ne kadar seversek bize acı veren yönlerini bir o kadar yok saymaz mıyız zaten? Belki de bize gidişlerini unutturan biriyle tanıştığımızda kalbimizdeki sevgiyle baş edemeyecek kadar âşık olmuş oluyoruzdur, Nare ve Şahin gibi.

 

Eda Akça