26 Şubat 1971 yılında Ankara’da doğan Umut Karadağ, Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih- Coğrafya Fakültesi Tiyatro Sanat Dalı, Oyunculuk Anasanat Dalı’ndan mezun oldu. Vatanım Sensin, Halka, Kuruluş Osman, Beyaz Balina, Bağlılık Hasan gibi ses getiren dizi ve filmlerde rol alan Karadağ, şimdilerde Prime Video’nun ilk orijinal yerli dizisi Düğüm’deki performansıyla konuşuluyor.

Cahil, korkak, yüzsüz, saldırgan, sapık.

Hiçbirini seçmezdim, gerçekten her özellik birbirinden kötü.

Ali Nazik diyeyim. Ben de patlıcan olurdum sanırım.

TRT’de Halka dizisinin İskender Akay karakteri için audition’a girmiştim. Kısa zamanda çok şey yapmanız bekleniyor, ezber gibi. O karakterin tavrı gibi zor ama keyifliydi diyebilirim.

Diyarbakır Devlet Tiyatrosu’nda Güngör Dilmen’in yazdığı Canlı Maymun Lokantası adlı oyunu oynuyoruz. Ben de Çinli garsonu oynuyorum. Oyunu, ayağımı burktuğum için tekerlekli sandalyede oynuyorum. Dekorun içinde yanan tütsülerden birine yanlışlıkla çarptım ve közler, ahşap dekorun içine düştü. Yangın çıkacak korkusuyla tüm oyuncu arkadaşlarım ve ben, oyun karakterlerimizden çıkıp panik halde su bulmaya koşuştuk. Söndürülünce hiçbir şey olmamış gibi karakterlerimize geri dönüp oyuna devam ettik. Sonradan konuşup çok güldüğümüz anılardan biridir.

Turan Oflazoğlu’nun 4 Murat adlı oyununda Şair Nef'î ve 4 Murat’ın bir sahnesi vardı. Ben, Şair Nef'îyi oynuyordum. Oyunda 4 Murat şarap içiyor ama kendi yasaklamış. Hatta pek çok kişi bu yüzden idam edilmiş. Şair Nef'î, “Hünkarım siz yasaklamışsınız ama kendiniz içiyorsunuz” diyor. 4 Murat’ın o sırada eli kadehine gidiyor ve “Şair, şimdi yasağı kaldırdım” diyor ardından kadehi kafasına dikiyor ve masaya koyuyor. “Ve şimdi de yasağı tekrar koydum” diyor. En sevdiğim repliklerden biriydi.

Tatar Ramazan dizisinde Abdurrahman Çavuş karakterini oynuyordum. Bir bölümlüğüne Haluk Bilginer’i Abdurrahman Çavuş’u oynarken görmek isterdim. Ben de Tatlı Hayat dizisinde bir bölüm Haluk Bilginer’in yerine İhsan Yıldırım karakterini oynamak isterdim.

Ray Charles. Beni çocukken Efes Antik Tiyatrosu’nda konserine götürmüşlerdi. Çok etkilenmiştim. Muhteşem bir atmosferde caz dinlemiş, coşmuştuk. En unutulmaz anılarımdan biridir. Tabii ki, Ray Charles, gecenin en büyük yıldızıydı.

Geleceğe ışınlanmak isterdim. 3200’lü yıllarda İstanbul’u görmek isterdim.

Yükseklik korkumu yenmek için parasailing yapmaya karar vermiştim. Oturduğunuz yerin yanında paraşüt ipleri var tutacağınız ve yaslanacak herhangi bir yer yok. Emniyette hissetmemi sağlayacak hiçbir şey yoktu açıkçası. Korkumun üstüne gitmenin büyük bir çılgınlık olduğunu ancak parasailing ile yükselince anladım. 10-15 dakika sürdü ama bana bir ömür gibi gelmişti. Yükselirken elime tutuşturdukları kameraya veda konuşması yapmıştım, eşim Çiğdem ve kızlarım Nergis Çiğdem ve Asya Feriha’ya veda ettim konuşmamda. İndiğimde ben ve sesim bitmiş halde sahile dönmüştüm ama hala başım dönüyordu.

Yerli dizilerden Bahar ve İnci Taneleri’ni takip ediyorum. Taş Kağıt Makas dizisi de ilgimi çekiyor. Yabancı dizilerden Blacklist ve Dexter’ı izliyorum. Bunları izlerken fındık, fıstık, leblebi ya da salatalık, domates gibi atıştırmalıklarım oluyor.

Güne Pal Sokağı Çocukları romanıyla başlamak, öğlen Breaking Bad dizisinde olmak isterdim. Akşam da God Father’ın dünyasında olmak isterdim.

Elbette oyunculuğun en parlak, en vazgeçilmez tarafı, izleyicilerden olumlu tepkiler almak. Oyunda final alkışının coşkusu, yolda ya da herhangi bir yerde birinden sizi takdir ettiğine dair cümleler duymak çok kıymetli. Dikip büyütüp yetiştirdiğiniz fidenin meyve vermesi gibi. En çekilmez yanı da aslında 10 saniye bile yan yana olmaya katlanamayacağınız insanlarla bazen birlikte oynamak zorunda kalmak.

Dengeizm diyebilirim.

Bence hiçbir varlık tam anlamıyla tamamlanmamıştır. Sürekli bir gelişim ve dönüşüm sürecindedir. Ben de iyi güzel ve doğru anlamda tamamlanmaya çalışıyorum. Rahmetli İlhan Kantarcı çok iyi bir oyuncuydu, sevdiğim bir ağabeydi benim için. Beni kuliste bir gün üzüntülü görünce yanıma geldi, bir iki kelam ettik. Bana en son verdiği öğüt şuydu: “Umut, sen insanlarla iletişimi samimiyetinle 100 puandan başlatıyorsun, ben ise sıfırdan başlatır 100’e kadar çıkarırım” demişti. Bence ben o sınırı hala koyamıyorum.