Aslı’nın duygusal durumu aklımı o kadar meşgul etti ki, Ferhat’ın yaşadığı büyük kırılmalara sıra gelmedi bir türlü. Aslı uyurken arabada yaptığı itiraf kadar Yiğit ona tekrar “Abi” dediğinde dilinin açılması, çözülmesi ve kendini çocukluk anılarının güvenli kollarına bırakması da çok kıymetliydi. Duygularını kabullenmesi bile onun için çok büyük adımken, en sevdiklerinden birine daha açtı kalbini. Islık çalıp, gazoz içerken şimdiye kadar gördüğümüz en doğal Ferhat’tı belki de. O odada Ferhat’ın kimin oğlu olduğunun önemi yoktu ki O, sadece Yiğit’in iyi yürekli abisiydi. Ama başkalarının karşısında aşkını savunacak kadar büyümedi henüz, bu yüzden sürekli manipüle ediliyor Namık tarafından. Arabada Namık’la konuşurlarken susup, kızıp uzaklara bakması tekrar kaçacağından korkmama sebep oldu bir an için. Biliyorum Ferhat Aslı’yı öylece bırakamaz ama Aslı günün birinde gitmek isterse ona “Gitme” diyebileceğinden de emin değilim maalesef.

 

Gelelim Yiğit’e… Ferhat’la en uzak olduklarını hatta koptuklarını zannettiği anda yeniden abi-kardeş oldular. Sevdiklerin için doğru bildiğinden şaşmak ancak yürekli insanların yapabileceği iştir; şükür ki Yiğit de çok yürekliymiş. Aslı da bu ilişkiyi çok güzel analiz etmiş, gerçekten de Yiğit’inki neredeyse çocukça bir öfke, terk edildiğini zannettiği için saf bir küskünlükmüş. Ferhat, onun kalbini hiç kırmadığı için merhameti küskünlüğüne, özlemi ve sevgisi öfkesinde galip geldi nihayet. Suna ve Aslı’nın sırrı saklama çabasını ve Yiğit’in de bu fikre en sonunda razı olmasını anlayabiliyorum ama bu Ferhat öğrendiğinde olacaklara dair korkumu da artırıyor. Zar zor yeninden inşa edilen bir kardeşliğin hayal kırıklığı ve aldatılmışlık hissiyle sınavı nasıl olacak bakalım.

 

Yeter’in gözaltında fazla kalmayacağını tahmin etmek zor değildi. Tamamen farklı sebeplerden de olsa onu kurtarmak için uğraşan güçlü iki adam vardı dışarıda. Namık sırları ortaya saçılmasın diye, Azad ise sebep olduğu sorunu çözüp Yeter’e bir adım daha yaklaşabilmek için bir takım hamleler yaptılar ve sonunda Azad başarılı oldu. Yemeğe çıkmalar, kahve içmeler derken, tatlı tatlı flört bile eder hale geldiler Yeter'le. Yeter’in de gözlerinde nazlı bakışlar ve umut yeşerdi. Namık ve şürekâsıyla bir savaşa girdi ve nihayet ondan beklediğimiz hamleleri yapmaya başladı. İdil’in son derece demode oyununu bozdu bozmasına ama her zamanki gibi fazlaca açık oynadı kartlarını. Her türlü entrikayı çevirebilecek potansiyelde olmasına rağmen kozunu kendine saklayıp, doğru zamanda ortaya çıkarmayı bir türlü beceremiyor. İdil de tabii bir karşı hamle planladı ama son zamanlarda evdeki tek aklı başında insan olan Vildan’ı pek ikna edemedi hikâyesine. Vildan demişken; alkolik, saplantılı platonik bir âşıktan, sağduyulu ve evde yaşananların farkında olan ve olayların gidişatını değiştirme potansiyeline sahip birine dönüşmesi beni son derece memnun ediyor. İdil ve Handan’a karşı evde bir denge unsuru oldu ve ben onu her bölüm daha da çok seviyorum. Ama tabii Vildan’ın da bir kötü tarafı var; kocası! Cüneyt gibi bir adamı hak etmek için ne günah işledi bilemiyorum ama inşallah tez zamanda kurtulur bu cezadan.

 

Nihayet Cüneyt’ten bahsetmeye geldi sıra. Ferhat, bölümlerdir başlarına gelen musibetlerin sorumlusu aşırı gizemli bir takım adamların peşinde koşuyor ama bütün bu gizemin arkasında kim var; Cüneyt! Ferhat’ı ve Aslı’yı en az beş defa öldürmeye çalışıp, hiçbirinde başarılı olamayan ve her defasında bir şekilde dört ayağının üstüne düşen, beceriksizliğiyle doğru orantılı bir özgüvene sahip ilginç bir karakter aslında. Ama hikâyenin bütün “kötü” tarafının Cüneyt üzerinden yürütülmesi bariz bir şekilde sırıtmaya başladı. Hem Cüneyt’te o potansiyel yok, hem de elle tutulur bir motivasyonu yok. Ferhat ve Aslı’nın kaldıkları otele kahveden topladığı adamları neden saldı örneğin, hem de bir sürü profesyonel katille bu işi halledememişken?

Bir de eş zamanlı olarak evi kurşunlattı, aklınca Namık’ın şüphesini üstüne çekmeyecekti. Eskiden yaptığı şeylerin bir amacı vardı; para bulup Gülsüm ile kaçmak. Bu amaç ortadan kalktığından beri, başsız tavuk gibi dolaşıyor ortalarda. Ferhat onu yakalamakta geç bile kalmıştı ama Aslı’nın bağlantıyı bu kadar hızlı kurması güzel sürpriz oldu. Final sahnesinde gerçekten Aslı’nın silahı kapıp aniden ateş ettiğine pek ihtimal vermesem de, bunu hayal etmiş olması bile Aslı’yı neye dönüştüğüyle ilgili daha derin bir sorgulamayla baş başa bırakır. Bunun dışında Cüneyt’in hikâyedeki tek varlık sebebi bebeğin babası oluşu ve bu gerçek ortaya çıksa da çıkmasa da “kötü” kontenjanından ömrünü çoktan doldurdu. Hikâyenin net bir şekilde yeni ve ciddiye alacağımız kötülere ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Azad’ı saf kötü olarak sayamıyorum, sonuçta Namık hariç herkese dost olacağını ilan etti. Umudum Ayhan’ın intikam planındaydı ama o da esrarengiz bir şekilde ortadan kayboldu. Şimdilik elimizde sadece Cem’in katili var ki ben hala onun “abla” olduğunu düşünüyorum. Hatta Ferhat Aslı’yı Yiğit’in evine bırakırken fotoğraflarını çeken kişinin de o olduğuna dair kuvvetli bir inancım var. Heyecanla zeki bir düşman ve ince ince planlanmış bir düşmanlık öyküsü bekliyorum.

 

Baştan sona çok keyif alarak izlediğim bir bölümdü ve bunda en büyük pay kuşkusuz değişimini fark eden Aslı’nın. Ne kadar büyük bir acıyla yanarsa yansın asla yakınındakilere sırtını dönmemesi onu farklı bir yere koyuyor gözümde. Yalnız keşke, sıkıntısını ve acısını paylaştığı Suna’dan başka türlü bir yakınlık görebilseydi. Restoranda “kimsesiz kaldım” dediğinde de, Ferhat ve Yiğit’in birbirine yaklaştığı her an neyi kaybettiğini gördüğünde de içim acıdı o haline. Hikâyenin akışı gereği, Cem’in ölümünün yarattığı sarsıntının daha etkili olabilmesi için yalnız olması gerekiyordu anlayabiliyorum ve umuyorum ki işler yeniden dengeye geldiğine Ferhat dışında da güvenebileceği ve sevgisini paylaşabileceği bir ailesi olur yanında. Öykü güzel bir viraj aldı, dilerim siyahın beyazla karışıp sahici dengesini bulduğu nice güzel bölümler izleriz. 

Okuduğunuz için çok teşekkür ederim, sevgiyle kalın.

 

*Emrah Serbes - (Bu sözler televizyon tarihinin belki de en çok sarsılan karakterlerinden Behzat Ç.’nin tiradının bir parçası.)