Evli barklı, çocuklu, arabalı, iş güç sahibi, yastık kılıfına her sabah en az 35 adet saç teli döken bir adam olmama karşın hala 16 yaşındaki bir ergen heyecanıyla video oyunu oynuyorum. Oğlumla da oynuyorum, onu uyuttuktan sonra kendi başıma da oynuyorum. Telefonumda puzzle fighter yüklü durumda. Minyatür Haggard ile önüme geleni dövmeye çalışıyorum. Oyun dünyasına tutkuyla bağlıyım. Tabi bunun sonucunda hikayenin ana ekseni video oyunları olan bir bölümü beğenmemem mümkün değil. Mümkün mertebe bu yazıda bölümlerin anlattığı hikayelerin konusundan ve detaylarından uzak durmaya çalışıyorum. Bu yazıyı okuduktan sonra bölümleri izlemek isteyecek seyircilerin tadını tuzunu kaçırmak istemiyorum açıkçası. Fakat bu bölümle ilgili şunu söylemek lazım. Hikayenin finalinde bağlanan nokta, güdük kalıyor. Seriye çok daha uygun bir karamsarlıkla, ucu açık bir final yapılabilirdi. Bunun dışında bölümün hem gerçekçilik algısı üzerinden ortaya koyduğu yorumu hem de bölüm boyunca seyirciye yansıtılan gerilimi çok beğendiğimi belirtmem lazım.