Hülya’yı anlamak şiir okumak gibi, hem de öyle bir şiir ki usta bir şairin kaleminden… Bilirsiniz şiir okumak epey farklıdır düz metinden; şair hangi hislerle yazmış az çok anlarsınız kelimelerin dansından ama seslendirdiğiniz şairin yazdığı değil sizin okuduğunuzdur. Kendi duygularınızı katarsınız, gün olur coşku, gün olur korku, çoğunlukla bir tutam hüzün, çokça özlem… Dolayısıyla okuyanın vurgusu, anlamak/ anlatmak istediğiyle yazanın anlattığı arasında fersah fersah uzaklık olabilir. Bu nedenle Hülya’yı değerlendirirken birbirinden farklı yorumların yapılmasının nedeni tam olarak budur bana göre. Kendini bir başkasına (Hülya) yansıtarak görmeyi istemek, kendini başkasına (Hülya) söyleyerek işitmek, başkasına (Hülya) öğreterek kendini öğrenmek gibi…

 

Bu nedenle yazıda hemfikir olmadığınız bölümler olabilir,  ‘bence’ olduğunu hesaba katarak okumaya devam edin lütfen…

 

Madem şiirden söz açıldı en güzel aşk ve ayrılık şiirlerinde imzası olan Ümit Yaşar Oğuzcan’ın oğluna ithafen yazdığı rivayet edilen ‘Beni kör kuyularda’ şiiri 43 bölümdür izlediğimiz Hülya - Kerim’e ne kadar da uyumlu değil mi?

 

Bırakın sevdiğini kör kuyulardan çekip almasını, geride bıraktığımız bölümlerin ışığında karanlıkta eli tutulmayacak bir adam Kerim. Yanındakini aydınlığa çıkartmaz, daha doğrusu çıkart-a-maz.

 

Belki de kalbini pırpır attırmayan bir adamın (Hazer) aydınlıkta elini tutmaktan daha iyidir karanlıkta beklemek yanı başında ateşinden kavrulduğun adamla (Kerim). Aşk dediğin böyle bir şey olabilir mi? 

 

İnsanlık tarihinde nice güçlü kalem aşkın sayısız tanımını yapmıştır elbet ama biz insanoğlu yazılan çizilenden öte başımıza geldiği ölçüde tanımlıyoruz aşkı. Bu nedenle Hülya ve Kerim özeline baktığımda aşkla değişmek karşındakine şekil vermek değil onun için istemsizce şekil almak, çabalamak, bununla birlikte onu olduğu gibi sevmektir bana göre. Bu ilişkide bunu göremediğimiz çok açık olsa da farklı açılardan baktığımızda delicesine aşıklar, öyle değil mi?