Aslında Defne o aşina olmadığını söylediği maceranın startını asistanlık teklifini kabul ettiği gün vermişti. İso’nun arabasından inip de kırmızı kapılı evden içeri adım attığında başladı kronometre çalışmaya. Doğruluğunu yanlışlığını defalarca düşündüğü, defalarca gidip geldiği bu zorlu yolda o kadar çok sınav verdi ki. O kadar şeyle mücadele etti ki. Artık gelgitlerin değil, yaşamanın vaktiydi. Artık başkalarının mutluluğundan bir adım öndeydi kendi mutluluğu. Yuvadan uçmanın, kendi yuvasını yapmanın vaktiydi. O kadar çok kere savrulmuştu ki savrulmak değil kök salmak vaktiydi. Ailesi olmayan bir adama aile olma vaktiydi. Nihan’ın “İyi ki ailemi kurmuşum.” dediği gibi ailesini kurmanın vaktinin geldiğinin habercisiydi tüm bu yaşadıkları. Onu sonsuz kucaklayan ve de anlayan ruh eşi var şimdi yanında. Birlikte mücadele etmeyi iyi biliyorlar zaten. Güzel anılarından daha çok yarım kalmış anları var. Tamamlanmayı bekleyen mutlulukları var. Birlikte vakit geçirememiş olmanın hem onlarda hem de bizde buruk tadı var. Hayatın acısını ve tatlısını birlikte yaşamak için önlerinde koca bir ömür var. Aralarında artık ne yanlış anlamaları için bir sebep ne de yanlış anlaşılacak kadar gizli kalmış bir şey var. Mısır patlatarak izleyecekleri sayısız film var. Birlikte okuyacakları dolu kitap var. Affetmenin ve af olmanın hafifliği var. Toplantılarda söylenemeyen sözlerin söylenmesi için sevgiyle verilen destek var.Onlardan olacak on çocukla kurtarılmayı bekleyen, çok kirlenmiş çivisi çıkmış bir dünya var.Onlar ikisi zaten şahane ve de şahane anları yaşamak için bugüne kadar kullanamadıkları ve hakları saklı kalan bir sürü zaman var. Şimdi onlar için tüm bunları yaşama vakti…Bizim de onları izleyerek bizde yarım kalmışların onlarla tamamlama vakti.