Bölüm süresi tam iki saat yirmi dakika… Umarım zaman ayırdığıma değer diye oturdum ekran başına. Her ne kadar son haftalarda reytinglerde ya zirvede ya da zirveyle yarışıyor olsa bile benim sıralamamda giderek geriye düşüyor Yüksek Sosyete. Merakla beklediğim, hatta birkaç hafta önce iyi işlenirse dizideki favori karakterim olabilir dediğim Kerem ve onun intikam planı üzerine kurulan yeni açılım beni içine al(a)madı. Ne kadar bembeyaz Kerem’i sevmediysem kömür karası Kerem’i de bir o kadar sevemedim. Sanırım beklentim böylesine 180 derecelik dönüş değil, intikam planında gelgitleri olan Kerem’di ve hayal kırıklığına uğradım. Karanlıktaki ilk çatlaklar bu bölümün başından itibaren oluşmaya başladı da ilgi seviyem yukarı doğru hareketlendi. 

İşte merakla beklediğim iç ses, Kerem’in kendisiyle yüzleşmesi… Sorular tam da benim aklımdakiler, pek güzel. Ama ya bu diyaloğun bağlandığı sahne? Tamam, intikam planında şirketle ilgili detaylarda mantık aramayacağıma söz verdim ama ilk yüzleşmeyi böylesine mantık hatalarıyla dolu sahneye yerleştirerek yerle bir etmeye kimsenin hakkı olmamalı. Kerem’in kullandığı araba 200 km hıza rahatlıkla çıksa bile -ki aynı markayı kullandığım için şüpheliyim, öyle milimle fren yapamaz. Diyelim ki milimi milimine fren yapabildi, zemin de hiç mi fren izi olmaz? Hadi mantık aramayalım, fren izi olmadan da durabildi; peki ya yolun ortasında üzerine hızla gelen bir arabayla yüz yüze gelip bebeğiyle ezilme tehlikesi geçiren bir anne sizce sadece söylenerek mi yoluna devam eder? Her hafta yaklaşık 150 dakikalık iş yetiştiren ekipten sinema filmi doygunluğunda görsel bir şölen beklemiyorum elbette. Yine de aynı şartlarda çalışan başka bir projeden örnek vermek gerekirse çocuğun ateşinin çıktığı gecenin sabahında yakın çekimde bile görünmeyen komodinin üzerine ilaç ve ateş ölçeri yerleştirme akıl edilebiliyorsa bu projede de en azından fren izi beklemek hakkımız olmalı, değil mi?

Gelelim klasik Türk filmine; kötü kalpli babaanne torununa layık görmediği gelin adayını sosyetede küçük düşürerek ona başka dünyaların insanları olduğunu kanıtlamak ister. Hem Mert hem de Ece planın bu olduğunu içeri girer girmez anlamalarına rağmen nasıl oldu da bu oyunla baş edebileceklerini düşündüler? Ece’nin izlediği Türk filmlerinde benzer sahnelerin sonu mutlu mu bitiyordu ki kendine sonsuz güvendi? Mert ilk dakikalarda durumu güzelce idare ederken bir süre sonra arkadaşlarıyla anlamsız bir sohbete dalıp Ece’yi öylesine korunaksız nasıl bırakabildi?Her şey olup bittikten sonra kötü babaanneye “Benim yanım Ece’nin yanı anla artık bunu.” demek kolay, ‘Peki birkaç dakika önce de yanında mıydın?’ diye sormazlar mı insana? Ece’ye gereksiz yükseklikteki özgüveni için kızsam da asıl Mert’e kızıyorum. Böylesine kötülükle kurgulanmış bir ortamda Ece’yi ilk sınavında yalnız bırakman hiç hoş olmadı şehzade Mert. Artık aynı gökyüzü altında ayrı düşmek kaçınılmaz.