Yürek hoplatan beyaz bir asalettir kış..

Sessizliği, huzuru, muhteşem görselliği ile aynı zamanda diğer mevsimlerle kıyaslarsak başka bir gezegendir o..

Kış soğuk ürkütücü sevilmez diyorsanız, yanılıyorsunuz; bahar, yaz ve sonbahar gibi kışın da ayrı bir güzelliği var görmesini bilene. Mesela soğuğa, rüzgâra ve kara inat rengârenk açan çiçekleri var kışın, güzelliği ile içimizi ısıtan..

Şimdi neden kıştan bahsediyorsun diyeceksiniz, amacım kışın güzelliğini saymak değil benim için “karda açan en güzel çiçek”ten yani Burcu Özberk’ten bahsetmek..

Muhteşem Yüzyıl'dan, osmanlı hikayelerinden tüm entrika ve savaşların içinden kopup gelen dünyalar güzeli bir kızdı o. Biz onu öyle tanıdık, öyle sevdik. Tanıdıkça daha da derinlerde kalbimizde inceden tahtını kurmaya başladı.Yıllarını verdiği, göz kamaştıran bir tiyatro geçmişine sahip olması da insanları kendine hayran bıraktı.

Gel zaman git zaman derken bir baktık ki dünyalar güzeli bu kız kelimenin tam anlamıyla güneşin doğuşuyla hayatımıza damdan düşerek girdi ve inşa etmekte olduğu tahtını kalbimizde kurdu..

Güneşin Kızları'ndan biri olmak, hele ki Nazlı Yılmaz olmak zor olsa gerek ki Burcu Özberk bunun da hakkından en güzel şekilde geliyor. Asi, atarlı, huysuz, erkek gibi büyümüş sevgiye muhtaç, sorunları olan bir genç kızı canlandırmak ve karakteriyle bütünleşmek her oyuncunun yapa bileceği bir iş değil. Bazen bazı insanlar fazlasıyla itici, çekilmez buldu Nazlı'yı, fevri davranışları oldu, çaresizliğini, güçsüzlüğünü sesinin arkasında sakladı içindeki sesleri duymamak için bağırmayı tercih eden bir karakter o..



Yazı devam ediyor...