Yakıcı aşkın ilk kıvılcımlarının ortaya çıktığı zamana gitmekte güzel olurdu..

Kaçan kovalanırdı. Savaş kaçtıkça Nazlı, Nazlı kaçtıkça Savaş kovalıyordu. Bu oyun Savaş'ın geçmişinden gelen "kara melek" adını verdiğim misafirin gelişiyle son bulmuştu.Yoksa her şeyin başlangıcı mıydı kara melek?

Evet evet, o lanetli geliş asıl hikayenin başlangıcıydı. Bu masalın sonu nereye varacak? İyilik maskesi takmış kötüler mi kazanacak yoksa saf temiz olan mı? "Neden dünya iyiler için değil hep kötüler için döndü" diye sormuyor değilim. Neden iyiler sadece masallarda kazanır ki? Neden masalları bize anlatıldığı kadarını biliriz? Keşke anlatıldığından daha fazlasını bilsek.. Devam edelim anlatmaya SavNazın masalını..

Savaş, onu yüz üstü bataklığa iten sonra da bırakıp giden kara meleği kalbinden çoktan çıkarıp atmıştı ve yüz üstü düştüğü o bataklıkta ona elini uzatan Nazlı'ya kalbini kaptırmıştı.

Ama bilirsiniz adı üstünde kara melek tek amacı kötülük ve hep kazanmak! Kimi zaman kazandı kimi zaman iyi olanı yenemeyeceğini anlayıp sustu..

SavNaz'ın dünyasına kader öyle ağlar ördü ki bir baktık düğümler kördüğüm haline gelmiş. Aşkın da baş edemeyeceği şeyler olduğunu gördük...

Gerçeği bilmek yaşamak mıydı yoksa yaşarken ölmek miydi?

Savaş sırf sevdiği kadın mutlu olsun diye yaşarken ölmeyi tercih etmişti. Kaç adam yapabilir bunu? Ancak ve ancak gerçekten seven bir adam yapabilirdi; Savaş gözünü kırpmadan yaptı. Feda etti mutluluğunu. Zaten aşk fedakarlıktı, bu aşkı sevmemize neden olan da bu değil miydi? Önce Nazlı sonra Savaş.. Sevdiğinin mutluluğu için ondan vazgeçecek kadar büyük yüreğe sahip, ikisi de..

Önemli olan kusursuz bir aşka sahip olmak değil, kusurlarıyla bile kusursuz olmayı başarabilen bir aşka sahip olmak.. SavNaz'ı bir başka sevdik bu yüzden. Çünkü onlardı hayatı andıran sevabıyla günahıyla dediğimiz olanından. Kimimizin çocuksu yanı, kimimizin tutkulu aşkı, karşılık beklemeden sevdiğimiz o aşkımız ve en çok da SavNaz herşeye rağmen bizim masum kalan yanımız..

Sonunda aşk kazanır mı acaba diye soruyorum kendi kendime... Kazanır elbette! Eğer içindeki tüm sesleri susturacak kadar güçlüyse aşk elbette kazanır..

Savaş ve Nazlı dan uzaklaşıp tek bir vücut oldukları yani SavNaz oldukları gün kazanmıştı bu aşk. İnişli çıkışlı, acılı sevinçli günleri olacak tabii ama, onlar birbirlerinden ayrı bile olsalar asla ayrılmayacaklar..

"Sen benim en büyük totemimsin yani sen benim her şeyimsin" diyerek devam eden bu masalın sonu nasıl bitecek hepimiz çok merak ediyoruz ama umarım kötünün kazanacağı bir son izlemeyiz.. Ve SavNaz'a atılan açması nerdeyse imkansız olan şu kördüğüm kendiliğinden bozulup gider..