Bodrum Masalı’nın “Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk” gibi Türk pop tarihinin en damar sözüyle özetleyebileceğimiz, aşk için her şeyi mübah gören Gözde’sine hayat veren Sağlam, pek çok hayalini bu dişli kadın sayesinde gerçekleştiriyor. Onun için Gözde, kariyerine veda etmeden canlandıramazsa pişman olacağını düşündüğü tatta bir rol. Murat Aygen’le karşılıklı çok sıkı paslaşması, “Bu adamla mutlaka oynamam lâzım” dediği Nejat İşler’le birlikte rol alması da işin cabası. Bodrum Masalı’nın yanı sıra şu sıralar ayaklarını yerden kesen başka bir nedeni de var Sağlam’ın; ilk single’ı Can Yarası. Gözlerinin içinin parıldamasına neden olan bu şarkı, onun müzikal yolculuğunun geldiği bir durak sadece. Aslında oyunculuk kadar müzikle de yıllardır ilgilenen oyuncunun yakın zamanda bu yönüne biraz daha tanık olacağımız aşikâr.

Elçinin görevi bir yere kadarmış; bu noktada artık aradan çekilip sözü Toprak Sağlam’a bırakayım ki Gözde’yi, kendisini ve en yeni heyecanlarını bir de o anlatsın.

 

Kesinlikle öyle! Zaten Bodrum Masalı, Gözde karakteriyle kalbimi tam 12’den vurdu. Uzun zamandır anti karakterler oynamayı istiyordum. Her oyuncu gibi benim de arzum bu zamana kadar giydiğim karakterleri kırmaktı. Gözde’ye de kötü dedim ama aslında salt kötü bir karakter de değil. Beni katmanlı hali çekti. Hayatında hata yapmamış biri yoktur. Başkalarının kötü deyip aslında sizin haklı bulduğunuz olay ve durumlarla karşılaşmışsınızdır. İşte, bu iki özellik beni Gözde’ye çekti. Gerçek bir âşık o ve sırf aşkı için önüne çıkan tüm engelleri bertaraf edebilecek güce sahip. Gözde beni bu özellikleriyle tavladı.

 

Gözde çok bıçak sırtı ve dikkatli işlenmesi gereken bir karakterdi. Durduğu ve durmasını istediğimiz çizgi kritikti. Ya sıradan, izlemekten sıkıldığımız, altı boş, klişe bir kötü kadın olacaktı ya da yazıldığı ve benim de yorumladığım gibi haklılıkları olan, âşık ve aslında herkesin anlayışını okşayan, kadın gibi kadın bir Gözde olacaktı. Kağıt üzerinde zaten sevdiğim ve heyecanlandığım bir karakterdi. Üzerine kendi malzememden bir sürü şey kattım tabii. İlk bölümden bugüne her sahnede yeni bir şeyler katmaya da devam ediyorum. O yüzden çok istikrarlı ve omurgası sağlam oldu.

Tavrı, yürüyüşü; kısacası dışsal olanları sayabilirim. Hatta sesimi kullandığım yer bile benim Gözde’ye kattığım bir özellik. Zira Gözde’nin sesi bana göre daha pes ve kadınsı. Bu feminenliği duygu olarak da yüklüyorum ona. Ben hiç böyle bir kadın değişim ama içime dönüp baktığımda “Eğer Gözde gibi âşık olsaydım ne yapabilirdim?” sorusunun cevabını çok oturup düşündüm. O yüzden Gözde ile içimdeki o şeytanı çıkardığımı söyleyebilirim (gülüyor.)

 

Güzel soruymuş (gülüyor.) Dişiliğimi biraz daha fark ettirdi bana. Çok maskülen bir tip değilim ama dışarıdan bakıldığında çok kadınsı da değilimdir. Biraz o feminen yanımı fark etmeme ve dışarı çıkarmama sebep olmuş olabilir. Büyüttü beni biraz. Olaylara bakış açımı değiştirdi, soru sordurdu bana. Biraz daha bencil olmama sebep oldu diyebilirim. Ben hep önce karşımdaki diyen biri oldum. Şimdi “Önce ben” demeye başladım. Zaten Gözde’yle tanıştığımız dönem tam da, “Ben ne istiyorum hayattan?” sorusunu düşündüğüm bir süreçti. Şu an artık çok net bir hale geldim.

 

Aslında birçok cevap var. Ben olmak istiyorum sadece. 30’lu yaşlara adım atmamla beraber bir aydınlanma yaşadım. Bana çok büyük katkısı oldu. Yine önce arkadaşlarıma kulak veriyorum ama artık her şeyden önce ben geliyorum. Gözde’nin de sağolsun tüm bunlarda büyük bir katkısı oldu.

 

30 yaş, çok acayip (gülüyor.) Ben önce bir hezeyan yaşadım. Malum söz konusu 30 yaş olunca şöyle bir genel yargı var; “Her şey bir anda yokuş aşağı gitmeye başlıyor.” 29’um çok sıkıntılı geçmişti. 30 olduğumda hiçbir şey değişmedi derken alanımı yaratmaya başladığımı fark ettim. Normalde de öyle biriyim ama galiba o alanın çitlerini daha kalın çekmeye başladım (gülüyor.) 30 olunca fizik de hafiften değişmeye başlıyor. Böyle deyince “Ergenlik dönemi mi ki bu?” diyebilirsiniz tabii ama en azından benim için yaş 30, vücuduma doğru form verdiğim ve kendimi daha kadınsı hissettiğim bir dönem oldu. Mesela aynaya baktığımda gördüğüm şeyden çok mutluyum. Hedeflerim açısından da zamanında yaptığım seçimlerin meyvelerini topluyorum şu an. Ve Bodrum’da sizin de gördüğünüz gibi huzurlu, keyifli ve özgür bir şekilde yaşıyorum (gülüyor.) İstanbul’dan sonra terapi gibi gelmiyor mu burası? Yaşamak istediğim hayat tam da bu. Zaten bana deniz olsun yeter. Uzun lafın kısası “30’umda şöyle bir hayatım olsun” dediğim hayatı yaşıyorum.

 

Ben sanırım doğduğumdan beri böyleyim. Benim bu hayatta kendimle küs olduğum hiçbir anım olmadı. Hep kendimle barışıktım ve her halim de kabulümdü. Çok dibe vurduğum zamanlar da geçirdim ama o zaman bile kendime yüklenmedim. Çünkü ben hayatı kabul ediyorum. Bunu yaşıyorsam da bir sebebi vardır.

 

Bora’nın gelişi sürpriz oldu benim için. Senaristlerimiz Başar Başaran ve Emre Özdür gerçekten çok zeki ve de malzemesi bol adamlar. Keza kadrodaki tüm oyuncular da öyle. Her birimiz ne verseniz oynayabilecek yetenekte ve biçimde kişileriz. Biz oynarken senaristlerimize bir done veriyoruz, onlar da yazarken bize bir done sunuyorlar. Bu şekilde çok güzel bir paslaşma var aramızda. Sanırım bizim senaryoda hiçbir zaman hikâye sıkıntısı olmayacak çünkü çok dişi bir hikâye. Üç dört bölümde bir doğuruyor yeni bir hikâyeyi. Nejat’ın (İşler) bizim işe gelmesi de beni çok mutlu eden bir durum oldu. Seneler önce “Benim bu adamla oynamam lâzım” dediğim bir oyuncuydu ve bu, seneler sonra gerçek oldu. Şimdi de karşılıklı sahnelerimizde döktürüyoruz.

 

Murat Aygen.

Gözde’nin burada komedi yapması çok değişik olabilirdi. Zaten iğneleyici bir yanı da var aslında. Benim de hoşuma gidiyor bu. Ancak salt oraya girersek kesin çıkamayız işin içinden (gülüyor.) Tek başına bir komedi biçimi alır orada. Beni bıraksalar Gözde’yi bir komedi işinde bile var ederim, çok güleriz. Tek bir sahnede bunu yapma şansım varsa karşımda Evren olurdu. Çünkü bizim Murat’la (Aygen) sahnelerimiz o kadar başka ki! Çok farklı bir oyuncu. İyi oynamak başka, sahneyi üzerine bir şeyler ekleyerek farklı bir yere taşımak ise bambaşka. Murat’la benim için ikinci durum geçerli. Öyle bir sahne olsaydı eminim çok eğlenirdiniz izlerken. Güzel olurdu.

 
 

Ben model değilim ki, oyuncuyum. Bir model gibi kendime bakmak zorundayım ama kayıtla birlikte rolüm ne gerektiriyorsa onu yapabilmek adına güzel gözükmek gibi bir derdimin olmaması gerektiğini düşünüyorum. Rol için kilo almak gerektiğinde proje mi kabul etmeyeceksin o zaman? Ben güzelliğimle değil, inandırıcılığımla estetik gözükme peşindeyim.

Şanslıyım ki hep çalışmak istediğim yönetmenlerle çalıştım. Hepsinin ayrı üslubu ve yönetim biçimi vardı. Ancak ilk dizi çalışmam İlk Göz Ağrısı’nın yönetmeni, babam bildiğim Faruk Teber’in bendeki yeri başkadır. Ne biliyorsam onun sayesindedir.

Açıkçası olmadı. Yaşanmışlıklarla ya da okuduklarımla zaten öyle bir farkındalık yanım var. Ancak yine de her an kendini izlemek zorundasın. Size çok uç bir örnek vereyim. Cenazeye gittiğinde bile nasıl ağladığını gözlemlemek zorundasın. Yanlış anlaşılmasın etrafındakileri zaten görüyorsun ama burada gözlemlemek mecburiyetinde olduğun kişi sensin. Öyle manyak bir meslek oyunculuk. Mesela orada bir duygu yaşıyorum ama bir yandan da “Şu anda nasıl ağlıyorum?” diye düşünüyorum. Bu farkındalığın olmak zorunda ama aynı zamanda kontrollü olmalısın.

 

Gözlemleme işini sağlıklı bir şekilde yapman gerekiyor. Üçüncü gözünün olduğunu bildiğin ve kendine baskı yapmadığın sürece o kontrolü sağlayabiliyorsun.

 

Ben sağlıklı mıyım acaba, bilemedim (gülüyor.) Şaka bir yana başkalarını bilmem, psikoloji eğitimi de almadım; teşhis yetkim yok. Bildiğim tek bir şey var; o da bir karakter yaratmanın doğurmakla gibi olduğu. Bir süreliğine doğurduğun şey oluyorsun ve bitiyor. “Rolden çıkamadım” durumları hastalıklı meseleler.

Çok uzun yıllardır müzik yapıyorum zaten. Gitar çalıyorum, nota ve şan eğitimim var. Oyunculuğun içinde hepsini yapabildiğim için bu mesleği seçtim (gülüyor.) Hayalim kendi şarkılarımdan oluşan bir albüm bırakmaktı dünyaya ve bunu yapacaktım, emindim. Sadece aynı kafaya sahip olduğum, nazımı çekebilecek, beni ve sorularımı kaldırabilecek bir oyun arkadaşı bulmam gerekiyordu. Bir davette prodüktörüm ve Can Yarası’nın söz yazarı ve bestecisi Emrah Demiralp ile karşılaştık. Hayallerimiz, insaniyetimiz ve tarzımız o kadar aynıydı ki geldiğimiz son nokta burası işte. Daha ne işler yapacağız, sırada daha ne güzel şarkılar var! Mutluluktan, heyecandan yerimde duramıyorum. Bu arada diğer oyun arkadaşımız Buray’ın emeği de tartışılmaz, iyi ki var!

Gözde bunlardan biri açıkçası. Aslında Bodrum Masalı, proje olarak “Evet, böyle bir iş hayal ediyorum” dediğim bir diziydi. Fakat Tomb Raider gibi bir karakter ya da Mad Max’te Charlize Theron’un oynadığı gibi bir rol canlandırmadan veda edersem pişman olurum.

 

 

Şu an adını hatırlamıyorum ama bir dönem belgeseli izledim yakın zamanda; hâlâ aklımdadır.

 

Kendi şarkımı dinliyorum sürekli (gülüyor.)

 

Eski şarkıları söylemeyi çok seviyorum.

 

Kerimcan Kamal – Güzel Kaybedenler.

Metin Hara – Yol.

Anladın mı?

Küba.

Bodrum’da olduğum için son zamanlarda oyun izleyemedim.

“Sen beni yenemedin. Çünkü ben seninle oynamadım.” – Özdemir Asaf