"Kuşsunuz diyorlar, çocuklarım,

Bir kuşsunuz diyorlar size

Sığınacak kol arayan

Konacak dal arayan

Bir yavru kuş, türkülerde.

Telgrafın tellerine konarsınız

Ezgilere uymak için

Avcılar vurur sizi.

Yeşil başlı ördek olur

Kalırsınız çöllerde

Böyle bir kuş işte!..

 

Kuş değil ya çocuklarım,

Böcek bile olamazsınız!

Bunca yük, bunca borç

Omuzlarınıza vurulmuşken

Hem de doğar doğmaz…

Kanatlanamazsınız!

Uç uç böceğim deseler de

Annenizin alacağı pabuçları

Peşin peşin giydirseler de

Uçamazsınız, çocuklarım,

Bu gidişle!"

 

Ne güzel yazmış Rıfat Ilgaz. Tanımayanlar, anımsayamayanlar için, Hababam Sınıfı’nın yazarı desem? Herkesin gözleri nasıl da parladı. Rıfat Ilgaz’ın amacından bir tanesi çocukları okutmak olurken, diğeri de yazdıklarını çocuklara okutmakmış. Düşündüm de o zamanlardan bu günleri görmüş. Hatta yukarıdaki satırları sanki Kırgın Çiçekler dizisine ithaf etmiş.

 

“Omuzlarınıza vurulmuşken hem de doğar doğmaz… Kanatlanamazsınız!.” İşte dizinin ana fikri de tam buydu. Doğuştan kadersiz, sonradan ümitsiz olanların hayatı. Hayallerine ulaşma yolunda olanlar, geleceğe umutla yaklaşanlar… Ve ekran başındaki bizler.. Acıyı severken, kötüye söverken ortak noktada buluşuyoruz. Paydamız ortak da olsa zıt da olsa bizi yanına çeken pazartesi akşamlarına damgasını vuran çiçek çocuklar ve hikayeleri oluyor.

 

Peki neden seviyoruz? Haftanın ilk gününde, stresin bağrında kendimizi kucağına teslim ediyoruz. Diziye daha çok reytingler dilerken, bana göre bu kadar sevilip, çok izlenmesinin bence sebeplerine geçmek istiyorum.