Tatlı bir detay gözüme ilişti. Belki de tesadüftür bilmiyorum. Baran ve Dilan'ın yolları birinci bölümde Hara'da kesişmişti. Başlarına ne geleceğini bilmeden öyle bakışmıştılar uzun uzun. Ertesi gün, geleceklerinin bir kader üzerine yazıldığını, mahkûm edildikleri davanın onlara sonsuz bir aşk sunacağını bilmeden. Sonra ellinci bölümde Baran’ın, yazlık evde ölümle burun buruna gelen Dilan'a, inanmayışına duyduğu pişmanlığı izledik. O pişmanlıkla birlikte Baran'ın Dilan'a karsı zaafları gün yüzüne çıkmaya başladı. Sonra yüzüncü bölümde Dilan'ın vurulmasıyla birlikte Baran'ın kaybetme korkusu derinleşti. Yangın olayını hatırlatır gibisiniz, duyuyorum. Evet, yangında Baran Dilan'ı kaybetmekten çok korktu ve fakat vurulduktan sonra Dilan'a olan duygularıyla yüzleşti. Yol arkadaşı oldular bir sure. Tam kavuştular dedikten sonra yeni bir ayrılıkla boğuştular uzun bir süre. Yüz ellinci bölümde Baran, Dilan'ın onu kandırmış olabileceği ile yüzleşti. Tüm kabul etmeyişlerinin üzerine merhametini kullandım sözü ile yeniden kaybettiler birbirlerini. İki yüz bölümlük bir savaşın içinden, kana bürünmüş gelinliğini unutmak istercesine bembeyaz elbisesi, başında Baran'ın açamadığı belindeki kuşağına inat saçına taktığı kırmızı kurdelesiyle çıktı Dilan, kocasının karşısına: Âşıklar şehri Mardin'de, cennete çevirdikleri taştan örme odalarında.

 

Nutku tutuldu Baran'ın, beyazlar içinde Dilan'ı gördüğü ilk anda. Hakkı da vardı. Su gibiydi adeta. İddialı yırtmacı, kuğu gibi bembeyaz elbisesi ile düğün gecesi elinden alınan sevdiğini o gece, o odada geri almıştı sanki. Hangimizin aklına bu gelmedi ki? "Biz seninle birbirimizi severek, yazılmış hikâyemizin akışını değiştik" dedi Baran Dilan'a ve ‘’Üç ay sensiz kaldım. Sonra seninleyken sensiz kaldım. Ama bir an olsun sana askla bakmaktan hiç vazgeçmedim. Ben seni, sınırı olmayan bir tutkuyla seviyorum Dilan. Biz seninle tek nefeste buluştuk." Diye de ekledi... Her âşık bir savaşçıdır. Onlar topsuz tüfeksiz girdikleri tüm savaşlardan birbirlerine olan inançları sayesinde çıktılar, her defasında. Ayrı ayrı ve fakat tek sevdayla. Dilan'ın da dediği gibi sonsuz aydınlığın kalbi oldular ve ışık tuttular; önce birbirlerine sonra çevresindekilere.

 

Kan çiçeği demişti Dilan, mavi elbisesinin yırtılan yakasına işlediği çiçek için Baran'a; bizi bir araya getiren şey diye de eklemişti, onları buluşturan hikâyeyi yeniden hatırlatarak. Geçenlerde bir yerde bir kesit okumuştum kan çiçeği ile ilgili: 

"Gelin gülü de derler ona. Al bir ipek kadife gelinlik içinde boynunu bükmüş bir Anadolu gelini gibi narin ve nahif... Yoksa ak bir çiçekti de insanlığın öldürme arzusuyla mı dönmüş rengi kan kırmızısına? O yüzden mi en çok savaş alanlarında açar kan çiçekleri?" Diye… Hâlbuki baharın ilk açan en güzel kır çiçeğiydi kan çiçeği. Özgürdür ruhu. Bir kayanın tepesinde, uçurumun kenarında hatta asfaltın ortasında çıkar karşınıza. İmkânsıza imkân katar.  Tıpkı Dilan gibi...

 

 

Tek nefes oldukları geçenin sabahına uyandığımızda Dilan'a adeta mucize gibi bakan bir Baran izledik. Öyle hayran, öyle saf, öyle âşık, öyle bambaşka ve öyle ölesiye...  Hiç olmadıkları kadar içten, hiç olmadıkları kadar tek vücut... Dilan'ın henüz hala üzerinden atamadığı o utangaçlığa rağmen,  peşinden koca bir hayret ve fakat hayranlıkla bakakalışıyla yine yeniden sen kurgusun dedirten bir Baran Karabey’e şahit olduk... Dilan'ın da dediği gibi sevgisini sözleri ile değil de gözleri ile anlatan Baran Karabey; sen iyi ki Dilan'ın hiç büyümemiş tarafından tutup ona yer, yön, yol gösterdin. Sen iyi ki onun solmaya yüz tutmuş yapraklarından koklayıp ona can verdin. Sen iyi ki kalbinde ona sonsuz bir sevda sundum ve sonsuzluğu vaat ettin. Sen iyi ki onun sadece söylediklerini değil de söylemediklerini, söyleyemediklerini de duydun. Sen iyi ki Dilan'a memleket oldun; her mevsimi çiçekler açan...

 

Normal seyirde bugün bölüm yorumum yoktu ve fakat 200. Bölüme özel bende bir şeyle karalamak istedim. Kan Çiçekleri ailesine 130. Bölüm itibari ile katılıp geçmiş bölümleri soluksuz izlemiştim. Nasıl izlediğimi anlamadan. Barış ve Yağmur'un kimyası, Baran ve Dilan'ın sevdasına o kadar güzel yansımıştı ki şuan buradayım bende. İyi ki... Yolumun sizlerle kesiştiği ilk güne iyi ki... Kalbime bu kadar güzel dokunduğunuz için sonsuz iyi ki...  Yol arkadaşım olduğunuz için yine iyi ki…

 

Aşkı, tutkusu, özgürlüğü o kadar şahane bir bolum olmuş ki 200. Bölüm, beni alıp Dilan ve Baran'ın etrafında pervane etti bir saat boyunca. Bölümün tüm sahneleri için Baran ve Dilan’a ayrı Barış ve Yağmur’a benden ayrı nazar boncuğu. Birlikte uyandıkları sabahtaki ses tonlarının farklılığını ince eleyip sık dokumalarına kadar. Çok ama çok muazzamdınız. Kusursuz denecek kadar.

Bu bölüm Yağmur'un Dilan'ı giyinişine ayrı vuruldum. O kadar güzel işledi, o kadar güzel sergiledi ki Dilan'ı, her sahnesinde ağzım kulaklarımda ekrana baka kaldım. Emeğine, Dilan'a olan sevgine sağlık, Yağmur Yüksel...

 Bunun üstü olur mu dediğim her yerde Barış Baktaş'tan bir ters köşe yemişliğim vardır. Bu defa golüm büyük. En özel bölümün en özel sahnesine şarkı yazıp bir de söylemek... Üstü yoktur artık diye düşünüyorum. Tek kelimeyle bayıldım. Kendisi artık trafik boyunca en güzel yol arkadaşımdır. Emeğine, iş aşkına, sesine sağlık ve sadece gözlerinle bile bu denli şahane Baran oluşuna sağlık. Bir kez daha iyi ki sen. 

 

Mardin sokaklarını talan ettiğimiz için, bizi bu güzel geziye dâhil ettiğiniz için, bize kusursuz çekim açıları sunduğunuz için tüm yapıma; her şeyin bir vakti var dediğime beni yanıltmadığınız için yazan kalemlere teşekkürü ayrı borç bilirim. 200. Bölüm her detay ile çok ince işlenmiş bir bölüm oldu. Çok sevdim. Yazan, yöneten emek veren tüm ekibin yüreğine sağlık. Bugün Kan Çiçekleri bir yaşında.

Emeği geçen herkesin yüreğine sağlık.

Sevgiyle kalın.