Hırçındı Karadeniz. Dalgaları alev alev yanıyordu. Vurduğu her kıyıyı ayrı ayrı yakıyordu. Asiydi Karadeniz. Öfkesi dinmek bilmiyordu. Her şeyi bir fırtına misali savuruyordu.

Aşıktı Karadeniz. Anlayamadan tutulduğu mavilerin esirliğinde yanıyordu.  Dinmek bilmez dalgaları umut ışığı vurmuş gözlerde hiç oluyordu.

Yıllarca kendinden önce sevdiklerini düşünmüş Kaplan'la, esir edildiği zindanda tek sığınağına, umuduna tutunmuş bir Geyik nasıl kırabilirdi zincirleri? Hapsoldukları çıkmazlardan nasıl kurtulabilirdi? Denizden Gelen Kaplan ve Mavi Tüylü Geyik…

Kavuşabilir miydi birbirine? Direnebilir miydi onca engele?

Yıllardır dayandığı bu zulmün ona “Sakın adından vazgeçme Nefes!” diyecek, uçuruma elini sımsıkı tutarak atlayacak bir adam sayesinde sonlanacağını, yeni yuvasının o kurtarıcının sığınağı olacağını bilmeden yaşamıştı Nefes. 8 yılını esir eden adama oğlu sayesinde katlanabilmişti. Oğlunu büyütürken o da büyümüştü.

Tahir’in dünyası ise bambaşkaydı. Karadeniz’in derin suları, hırçın dalgaları eşliğinde büyümüş, ruhuna Karadeniz işlenmiş bir adam olmuştu. Öfkesiyle kasıp kavuran adımıyla yeri titreten bir Kaleli’ydi o. Kimseye eyvallahı olmayan, başına buyruk…

Ama bir gün bir mucize oldu. Karadeniz’in hırçın dalgaları bir anda süt liman oldu. Deli Tahir aşık oldu. Karadeniz bir çift mavi göze esir oldu.

Karadeniz’e kadar adım adım onları takip eden tehlikeye rağmen yılmadılar. Ne Tahir vazgeçti sevdasından, ne Nefes pes etti umuda tutunmaktan.

Umudun sakinliği ile öfkenin hiddetinin en güzel birleşimiydi onların aşkı. Ortaya çıkan uyum, ruhlarındaki ahenk paha biçilemezdi.

Konuşmadan dillenen bir aşktı onlarınki. Susuyordu dilleri, çırpınıyordu yürekleri. Karadeniz’in şahit olduğu bir aşktı onlarınki. Haykırıyordu gözleri, mühürlenmişti kalpleri.

Karadeniz mühürlemişti kalplerini…