Ne demişti Baltacı? “Can olayim canuna, sar bana kollaruni…”

Diğer Yarım'la tanışmam tam olarak 12. bölümde Koliva'nın konuk gelmesine tekabül ediyor. Fonda Yüksek Dağlara Doğru çalarken Poyraz'la Zeynep'in sarıldığı ana vurulmuştum. Sonra Zeynep'i tanıdım, Sabri Hoca'yı, Devran'ı, Afet'i... En çok da Poyraz'ı. Durun ama ona daha var, biraz reyting işini konuşacağız.

Reyting dediğimiz; aslında kimsenin aklının tam olarak aldığına inanmadığım, ama özetle iki bin deneğin sizin televizyonda ne izleyeceğinize karar verdiği bir sistem. Bazen bu sisteme kafa tutup ayakta kalan işler çıkıyor önümüze fakat genelde istisnalar kaideyi bozmuyor, bir gün bir bakıyorsunuz sevdiğiniz dizi pat diye kalkmış yayından. Pat diye kalkmasa bile Diğer Yarım da bu kaideye yenilen dizilerden biri. Vakitsiz gelen finali reytinge bağlıyorum çünkü gerçekten artık sevdiğim dizinin vedasının altında art niyet aramaktan, sebepleri didiklemekten yoruldum. 

Dün akşam ekran yolculuğunu tamamlayan Diğer Yarım, görüp görebileceğiniz en ferah işlerden biriydi aslında. Anne-babaları ayrıldığı için 20 yıl birbirlerinden habersiz yaşayan ikiz kız kardeşler üzerinden, İstanbul'un iki yakasının kavuşma hikayesini anlatmak için yola çıkmıştı. Senarist Eda Tezcan; farklı olanı sevmenin mümkün olduğu, herkesin herkesi olduğu gibi sevdiği bir dünya kurmuştu. Diğer Yarım, birbirinden tatlı ve eğlenceli karakterleriyle ve tertemiz gidişatıyla seyirciye ilaç gibi gelmişti. Yaz sezonunda reyting listelerinde kendine rahat rahat yer bulunca, hikaye yeni sezona taşındı. Geçen sezonun sağlam işleri bir bir geri dönerken Diğer Yarım'ın ekrana tutunması kolay olmadı. Ama senaryo biraz şekil değiştirdi, yeni hikayelerle dizinin ömrü uzatıldı ve Diğer Yarım yıkılmadan yoluna devam etti. Daha doğrusu devam ediyordu, ta ki Atv büyük vaatlerle tanıtımını yaptığı Beyaz Karanfil için diziyi Cuma akşamı pt2'ye itene kadar. İşte çarşı tam olarak burada karıştı. Zaten Beyaz Karanfil'in ilk bölümü yayınlanacağı için bir hafta ara veren dizi bir anda Pazar akşamına taşındı. Hal böyle olunca, sosyal medyadan yayın gününü takip edemeyen seyirci diziden koptu. Bir hafta pt1, bir hafta pt2 derken olan oldu, bu hikayeye kapının önü göründü. Benim aklım kanalların yayın politikalarına da, reyting sistemine de ermez. Atv bu anlattığım sebeplerden ötürü mü diziyi yayından kaldırdı, yoksa zaten kaldıracağı için mi bu sebepleri yarattı, onu da bilmem. Bildiğim tek şey, Diğer Yarım gibi bir projenin bu muameleyi hak etmediği. Ama zamanında ne vedalar gördüm, zaten yoktular. O yüzden diziye bir finali çok görmediği, bize iyi kötü bir veda fırsatı verdiği için nankörlük etmeyip Atv’ye teşekkürlerimi sunuyorum ve geçiyorum hikayenin kahramanlarına. Çok mutluluk, çok hüzün, çok teşekkür biriktirdim dün gece.

Niye bilmiyorum, hep çok babacan bir adam olduğunu düşünmüşümdür. Tam bir hoca gibi Cem Tabak.

İlk teşekkürüm Cem Tabak’a... Son zamanlarda hep onun kaptanlık yaptığı işleri izliyorum. Beni Böyle Sev’i önce ben izlemeyi bıraktım, sonra o yönetmeyi; Diğer Yarım’da da önce o koltuğu Veli Çelik’ten devraldı, sonra ben geldim. Resmen ayrılamıyoruz. Ama böyle iyi. Yüreğine sağlık Cem Hocam, bakarsın bir sonraki projeyi yine oturup senin gözünden izlerim :)

Dizi hakkında en çok sorulan sorudur herhalde: “Aa aynı kız mı bunlar??”

23 bölüm boyunca iki kızı da O’nun oynadığını bildiğim için karakterlere odaklanmakta değil, aksine, Esma’yla Zeynep’i bu kadar net ayırdığı için ikisinin de O olduğuna inanmakta güçlük çektim. Hala da ayrı insanlarmış gibi geliyor. Zeynep’in hırçınlığı da Esma’nın sakinliği de üstüne çok yakıştı. Bir teşekkür de Gonca Sarıyıldız’a gidiyor, yolu açık olsun. :)

Severek ayrılmak ne demek, hepimiz çok iyi biliyoruz artık.

Ruhi Sarı’yı çok özlemişim. Devran, severek izlediğim karakterlerin başında geliyordu. Ruhi Sarı’nın on numara şivesi, dünya tatlısı gülüşü ve içtenliği Devran’ın güzelliğine güzellik kattı. İzlemeye doyamadım, o yüzden çabuk dönmesini umuyorum. Eda Çatalçam için de geçerli bunlar. Afet’in saf sevinçlerini, masumiyetini özletecek bir performansı vardı. Finaldeki dans sahnesinde ciddi ciddi ağladığını, Ruhi Sarı’nın da hakikaten ağlamamak için kendini zor tuttuğunu düşünüyorum. O gerçekliğin başka bir açıklaması yok.

Bunların dışında Sait Genay’a haftalarca güldürüp en son böğrüme gözyaşlarını sapladığı için; Gülen Karaman’a gözümdeki “Kavak Yelleri’ndeki Deniz’in annesi” imajını silip Uy Asiye’yle evimi şenlendirdiği için; Cihat Süvarioğlu’na İsmet’in güzel dostluğunu, tertemiz kalbini ve finduğuna olan sevdasını böyle güzel yansıttığı için; Yamaç Telli’ye günden güne Tarık’ı daha çok sevdirdiği için; Nevra Serezli’ye de “cahil” tonlamasında İlber Ortaylı’ya tur bindirdiği için teşekkür ediyorum. İpek Tuzcuoğlu mu? Sanırım ona hiç eskimediği için teşekkür edeceğim. Onu ilk kez Asmalı Konak’ta izledim, 12 yıl geçti üstünden. İnsan hiç mi yaşlanmaz yahu? :)

Bence “İki Güzel Adam” adında bir spin-off çekelim şunlara. Bomba olur.

Ve geliyorum bu hikayedeki en büyük iki kazancıma: Murat Garipağaoğlu ve Alican Albayrak. Kimin fikriydi, nasıl akıllarına geldi bilmiyorum ama bu ikilinin Sabri ve Poyraz’ı oynamasında emeği geçen kim varsa hepsine minnettarım. Böyle bir baba-oğul izlemeyeli çok olmuştu. Bazen anlaşamadılar, çok didiştiler ama her zaman yüreğimizi titretmenin bir yolunu buldular. Şimdi en çok onlar özlenecek. Ne zaman önüme makarna konsa o makarnalar bık bık edecek ve saçma sapan güleceğim. Sonra bir anda hüzün vuracak, tıpkı Sabri’yle Poyraz’a yemek masasında vurduğu gibi. Keşke onlar konuşsa, dertleşse de biraz ağlaşsak diyeceğim. Yokluklarına alışmak biraz zaman alacak sanıyorum. Murat Garipağaoğlu gördüğüm en pamuk kalpli, en imam gibi imama can verdi. Dünyanın en güzel babası oldu. Gözlerinden hiç kaybolmayan buruklukla, utangaç gülüşleriyle, çocuk gibi kızgınlıklarıyla gönlümün sağlam bir köşesinde yer tuttu. Poyraz’a gelirsek; bende ne kadar önemli olduğunu sayfalarca yazsam anlatamayacağım galiba. Biri yazdı biri oynadı, iki İzmirli en has Karadeniz uşaklarından birini yarattı. Alican Albayrak yıllardır gözümün önünde olmasına rağmen kimdir nedir diye hiç bakmadığım için beni bin pişman etti. Geç bulmuş olabilirim ama bırakırsam kalbim kurusun. Neşesini, coşkusunu bizden hiç esirgemesin. Bombalara kafa atmaktan hiç vazgeçmesin. Çabuk dönsün, özletmesin.

Ay resmen oğlumu evlendirmiş gibiyim. Oralarda bir yerlerde bir Devlet Ana olacak, o benim işte!

Dün gece, hiç bitmesin istediğim güzel bir masalın son sayfasını okudum. Diğer Yarım, benim için sürpriz yumurta gibiydi. Hiç beklemediğim bir zamanda, hiç beklemediğim bir sıcaklıkla çıktı karşıma. Ötekileştirmenin her türlüsüne karşı olan bana, öteki kavramının var olmadığı bir hikaye sundu. Ben bu hikayeden her hafta yeni dersler çıkardım, yaratılanı yaratandan ötürü seven bu karakterleri hep gülümseyerek izledim. Sabri Hoca’nın kalbi kırıldıysa onunla beraber üzüldüm, Poyraz neşelendiyse ben de onunla coştum, Zeynep ağladıysa bir damla yaş da benim gözümden aktı. Bu kadar içselleştirmem ne kadar sağlıklı bilmiyorum tabi, ama ben onları kendi mahallemin bir parçasıymış gibi sevdim. Behçet Bey Dede bizim mahallenin huysuz ihtiyarıydı mesela. Poyraz o çok sevdiğimiz, bizi koruyup kollayan abimizdi. Esma’yla Emine kapının önünde çekirdek çitleyip dedikodu yaptığımız arkadaşlarımız, Zeynep Hanım’sa üst sokaktaki köşkte kedileriyle yaşayan huysuz ve tatlı kadın… Hepsi bizim kadar gerçekti. Diğer Yarım, bu yüzden bu kadar güzeldi.

Eda Tezcan ve yol arkadaşı Gülbike Sonay Üte’ye yüreklerinden dökülen bu güzellikleri bizimle paylaştıkları için; beni daha güzel bir dünyanın mümkün olduğuna inandırdıkları için; arada üzseler de kızdırsalar da sonunda muhakkak gönlümü aldıkları için; gurur yapıp görmezden gelmektense, eleştiriyi de övgüyü de dikkate alıp hareket etmeyi bildikleri için; Nayino’ya bir türküden, bir kelimeden çok daha fazla anlam yüklememi sağladıkları için; Kız Kulesi’yle Galata’nın mutlu sonuna imza attıkları için; Karadeniz’i en az biz Karadenizliler kadar iyi anladıkları için minnettarım. Tahmin ettiğinizden daha çok şey kattınız hayatıma. İyi ki varsınız.

Gelelim finale… Poyraz, Dursun Dede ve Zeynep yürürken set ekibinin kadraja girmesiyle mutluluk gözyaşlarım yerini hüzne bıraktı son sahnede. Ekip bize el sallarken onların yürümeye devam etmesi, oyundan çıkmamaları çok ince, çok güzel bir detaydı. Bize hikayenin görünen kısmının son bulduğunu, ama onların yollarına devam ettiğini gösterdi. Geçenlerde Alican Albayrak, dizi bitince sadece yayının bittiğini, Zeynep’le Poyraz’ın hep mutlu kalacaklarını söylemişti. İşte o an, resmen bu sözlerin kanıtıydı. Çok özeldi.

Şimdi gerçekten veda vakti... Diğer Yarım maceram burada son buluyor. Bana bunca güzelliği yaşatan, bu dizide emeği geçen, bir şekilde bu işin ucundan tutan herkese sonsuz teşekkürler. Yeni masallarda, yine tertemiz sevdalarda buluşmak dileğiyle… Kendinize çook iyi davranın! :*

Not: “Ee bundan sonra ne yapacaksın?” derseniz, bir süre Paşabahçe’de Nayino’ya doğru oturarak denizi seyredeceğim. Belki gelmeyecek gemilere de el sallarım oradan… Tamam tamam, biliyorum. “O gemi, kesin gelecek bir gün!” 

FOTO-HABER

İzlemeden ölmemiz gereken diziler

Samed Aslan