Bu bölümde içimize bir öküz oturduğu doğrudur. Sizin öküzünüz ne zaman oturdu peki? Bana ilk sahnede, Ömer’in bütün o isteme zamanındaki söylediklerini hallerini görünce oturdu. Aman ne olacak ki hayat böyle diyemiyor ve eğer haklı haksız arıyorsak Defne’yi anlıyor ama Ömer’e hak veriyorum.

“Gerçekten mi Defne, sana anlattığım onca şeyden sonra, böyle bir günde, gerçekten mi ( inanamıyor çünkü) , dedemle ilgili ne hissettiğimi biliyorsun, sana söyledim ben di mi, sordun, söyledim, (düz ve net adam) demek sorduğunda da haberin vardı dedemin geleceğinden, bana haber verebilirdin defne, (güven) dedemle karşılaşmak istemeyeceğim hiç aklına gelmedi mi senin, basbayağı kumpasa ortak oldun, el birliğiyle beni buraya sürüklediniz, mecbur bıraktınız, emrivakilerden hoşlanmadığımı da biliyorsun, hem de çok iyi biliyosun”( bile bile, göz göre göre) “beni düşürdüğün duruma bak”

Aldığı cevap da, “Neriman hanım şeyetti de ben de şeyedemedim“ (ah Defne)

Yahu ne bekliyordunuz, kim ne bekliyordu bu karşılaşmadan?

Dede diyor ki "benle konuşmadı bile". Hmm.. Gel dedecim elini öpeyim, saçlar da iyice beyazlamış. Nasılsın iyi misin? Sağlığın sıhhatin yerindedir inşallah. ha ha ha ha.

'Ay yenge walla, Allah iyiliğini versin, naptın ettin beni dedemle karşılaştırdın, ne hınzır kadınsın senden korkulur walla’, he he he he.

Amca sen sağol, ne iyi ettin, tabii büyüklük hem sende hem bende kalsın, hi hi hi hi.

Neyse canım, ben Defne’yi çok seven, içim diyen Ömer, onu kaybetmektense, çiğ tavuk yerim. Hatta şurdan birkaç dolma yiyeyim. Hadi nişanımızı yapalım. Mutlu mesut sonsuz aşkla ömür boyu yaşayalım. Hayat bu zaten, siyah, beyaz, gri ...

Hayatını güven üzerine kurmak isteyen, en önem verdiği şeyin bu olduğunu defalarca bas bas bağıran adamın kalbine, üst üste bunu sınayan bir kuş kondurmuşlar. Bu kuşun da en sevdikleri onu bırakıp gittiğinden hayattaki en büyük korkusu terkedilmek. Ve biz de onların hikayesini izliyoruz. 

Defne 14. Bölüm sonunda hiç bir açıklama yapmadan en mutlu oldukları ilk anda, seni bırakmam dedikten yaklaşık 30 dakika sonra onu bırakıp gitti. Barıştılar. 20. bölüm’de evlenme teklif etti, EVET cevabını duyamadı, bekledi , bozuştular. Barıştılar. 22-23. Bölümde tasarımı Trambaya sattı, sakladı, Ömer “güvenmiyorum” dedi, ayrıldılar. Barıştılar. Evlenmeye karar verdiler. Nihayetinde hiçbir zaman Ömer tam olarak anlayamadı, Defne kendisinden ne saklıyor, derdi ne. Ama bir karar verdi, kendi sınırlarının dışına çıktı, Aşk dedi.

Bütün bunların üstüne, bu son olayda, Ömer’in içi darmadağın oldu yine ve akabinde de evi kırıp döktü. Her şey, kafasında kurduğu mantık, düzen paramparça oldu, evdeki cam bardaklar gibi.

Defne’yi anlamaya gelince, anlıyorum ama katılamıyorum. O da kendine katılmıyor zaten. Neriman’a söyledikleri bütün olayın özeti. Defne özünde tam olarak Ömer’in istediği insan. Hayalini kurduğu güvenebileceği aşkı ama Defne başından içine girdiği oyun yüzünden, terk edilme korkusundan hiç de istemediği bir insan olup çıktı Ömer’in karşısında. Kendinden nefret eder hale geldi. Sevdiği adamı üzen kıran bir insan olmayı kendine o da yakıştıramıyor. Yaptıklarının doğruluğuna kendi de inanmıyor, nasıl savunsun Ömer’e karşı kendini. Çünkü biz biliyoruz gerçekten inandığı şeylere karşı nasıl aslan yürek kesildiğini, kendini ve sevdiklerini savunduğunu.

Defne Neriman ile konuşurken ağladım resmen, onun üzüntüsü öfkesi benim de içimden çıkıverdi, yeter diyen isyanı, öfkesi. O kadar haklı ki ve o kadar tatlı ki yine sarılıyor Neriman’a. "Yürü git ne saçmalıyorsun sen diye ittiriverebilirdim" ben kendisini, zira söylediklerinden, verdiği hayat dersinden hiç bir halt anlamadım. Anlayan beri gelsin. Siyah, beyaz, gri evet de, bu olayda neden gri, şöyle beyaz bir nişan olamaz mıydı? Bütün sevinçleri kursaklarında kaldı çocukların. Defne en başta söylediği yalan yüzünden başına gelenlere direnemiyor, rüzgara kapılıp gidiyor, yaptığı her şeyi yine iyi niyetiyle, saf kalbiyle yapıyor, ama bilmek lazım ki cehenneme giden yollar iyi niyet taşlarıyla örülüdür. 

Bütün olay yine Defne’ye patlıyor çünkü Ömer en çok ona güvenmek istiyor, en çok onu seviyor bu hayatta, o yüzden kızgınlığı, öfkesi, hayal kırıklığı en çok ona oluyor.

 

Ve Ömer’in yüzüğü bırakması. Çok ağır, sindirmek de çok zor. O sahneyi defalarca izledim. Ömer İplikçi’den o an başka bir şey yapmasını pek beklemezdim. İçine atsa yutsa bile patlardı başka bir yerde, içine sinmeyen mantığına uymayan şeyleri kabul ede ede, sonrasında Defne'yi de aşklarını da tamamen ezip geçerdi . Mantığıyla ve öfkesiyle düşünüp bir karar verdi. Pişman olacak, orası kesin. Çünkü artık kuralları o koymuyor, sınırları çoktan geçti. Haklı olmak mı, mutlu olmak mı? Yine bir karar vermesi gerekiyor.

 

Sevgiyle kalın...

 

Ve bu bölüm aldı beni bu şarkıya götürdü;  benden de Ömer ve Defne’ye gitsin;