Yine alttan almaktan vazgeçmeyen, sevdiği adamı özür yağmuruna tutan, "haklısın" demekten yoksunmayan yüce gönüllü Defne'miz beni hiç şaşırtmadı. Bir sır sayesinde bulduğu aşk, bir sırra kurban vermemek için debelenen o güzel yürekli Defne. Her gün "Bu İplikçi'ye neden bu sır kolay açıklanamaz" versiyonlarını bire bir yaşıyor. Kaybetmekten korkan, kanatlarından vazgeçen serçe, her seferinde canı acırsa, kurallarına uyulmazsa o kanatlarını kırmaktan çekinmeyecek Ömer'i yeniden tanıyor. 

Alyans nedir? İki kişinin birbirlerine olan bağlılığının, ait olmanın, sahiplenişin simgesidir. Bazı ilişkiler bu tip bir etikete ihtiyaç duymadan sahiplenirler birbirlerini, evlilik olsun olmasın takmazlar yüzük. Yüzükleri kalplerindedir onların, orada taşırlar. Bazıları vardır gururla hiç çıkarmamak adına yüzüklerini takarlar, söz verirler ve birbirlerini asla yarı yolda bırakmazlar. Bazıları vardır Ömer gibi, yüzüğü takar, bir dener, ufacık bir rüzgârda sarsılmasını sevdiği kadına bağlar. Kendini dağlara vurur. "Senden vazgeçmek deyince imkânsız geliyor kulağa." diyebilen bir adam Defne'den vazgeçebilmenin yollarını bulmak için uzaklaşır.

Peki, her seferinde yeni bir ümitsizliğe yelken açmaktan bile yorulmayan, canla başla sevdiği adamı arayan Defne'ye üzülmemek elde mi? Rest çekmiyor, bıkmıyor, bağırmıyor, sürekli sineye çekiyor, kötü gününde de yanında, iyi gününde de yanında... Neden? Çünkü Defne sevgiyi kaybetme hissini annesiyle babasıyla yakından yaşamış. Defne'de Ömer gibi geçmişte bir yerlerde takılı, ilk terk edildiği zamanı hiç unutamıyor. "Kimse tarafından sevilmemek korkusu." insanları aynı Defne gibi yapar. Hep hatayı kendinde ararlar, alttan alan onlardır, kolay ikna edersiniz, sevecendirler, kolay bağışlarlar, hep yamacınızdadırlar, yardım etmeye hazır. İşte bu yüzden Defne'miz- serçemiz yüzüne kapılarda kapansa, umudu hep var...

Ailesine hissettirmemek için eve uğramayan, ofislerde uyuyan, Şükrü Bey'e yalvaran Defne'me çok üzüldüm. Güçlü olabilmesini, paniklememesini, ayaklarının yere basabilmesini, bir annesinin bir babasının yanında olmasını çok istedim. Ama Defne yine yalnızdı. Son çareyi Nero'lara gitmekte buldu. Nero genelde ortalığı karıştırsa da en kritik anlarda nasıl davranması gerektiğini bilen bir kadın aslında. O kollarını açışı, küçük kız diyerek sevmesi, iyi biri olduğunu hem de annesiz büyümesine rağmen doğru oluşunu dile getirmesi sahnesini ve Defne'nin onun kolları arasında dökülen gözyaşları benim de içimi kanattı.

Defne'nin de Nero'ya sarf ettiği sözler ne güzeldi. Âşık olduğunu haykırdı, sevdiği adamı bir gün bile üzmeyecek olmasından bahsetti. Kötü ve yalancı olmak istemediğini anlattı. Defne ilk defa korkmadan Neriman'a "Rahat bırakın bizi." diye bağırdı feryat etti. Uyandığında Necmi Bey'den Ömer ve dede hikâyesinin karanlıkta kalan kısmını dinlemesiyle yine kalbi Ömer'i için sızladı.

Ömer'in yıkıp döktüklerini, parçaladıklarını temizlerken kanayan elini tek başına silen Defne yine yalnızdı. Uykuya dalmadan önce Ömer'in yastığına sarılması koklaması bir özlemdi, sevgiydi, aşktı, bir bekleyişti.

Ömer eve döndüğünde Defne'yi görmeyi hayal etmiyordu. Defne çekip gitmemişti, hoş geldinler ile âşık olduğu adam tarafından buyur edildiği ev de sevdiği adamı bekliyordu.  Ömer'in "Kimsenin yapamadığını yapıyor, uyuyarak bile destek oluyor bana, varlığından güç alıyorum." dediği kadın uyumadan tam da karşında yine yanında olmak için gelmişti.

Öylesine güzel bir kalpli bir kadın ki Defne, "Seni böyle görmek çok üzüyor, keşke onun dertleri bende olsa da o üzülmese." diyebilecek kadar âşık. Böyle bir kadının iyi niyetinden şüphe 
etmek hiç yakışmadı Ömer Bey'e. Kafasını pek toplayamamış, sakinleşememiş. Sabit fikirlerinden, egosundan vazgeçememiş yine. Yanlış yerlerde dolanan bir Defne ben hiç görmedim. Yanlış yerlerde mekân tutan, İz'lerle barlara giden, Gallo'nun evine yemek getiren Ömer gördük hep birlikte. Defne doğru yollarda dolanıyor da sen Ömer hangi yollarda dolanıyorsun sormak lazım sana. Ne bam teliymiş ama. Saçmalayan ve yanlış yerde duranda sensin İplikçi!


Yazı devam ediyor..