Şenay Yüzbaşıoğlu ne güzel yazmış, ne güzel anlatmış hayatı ve mutluluğu... Her dinlediğimde içimi kıpırdatan, gülümseten bu şarkıyı çok severim. Sizlerle de sözlerinin bir kısmını paylaşmak istedim.

 

Kiralık Aşk, bu haftaki bölümüyle bizlere mutluluk vermek için hazırlanmıştı. Gönlümüzü fethetmek için yazılmıştı sanki. Şarkıda geçtiği gibi; sezon finaline üç kala "el ele tutuşalım." diye... Sevmeyi çok iyi bilen adamla, sevilmeye çok yakışan kadının aşkına yine canı yürekten tanıklık edelim, sonsuza uzanan aşklarının büyüklüğünü bir kere daha yaşayalım, gözlerimiz, hislerimiz bayram etsin diye bu bölüm çekilmişti. 

 

Ömer'in buz gibi kendini koruyacak, kalın ve aşılamaz duvarlara hiç ihtiyacı yok artık. Ömer'i sahiplenen, düşeceği sıkıntıyı fark eden, üzülmesine mahal asla vermeyecek bir Defne'si var. O Defne en başından beri hep var olmak için var. Sözde değil, öylesine değil, üzülse de, kırılsa da, bir sırrı da olsa, hiç gitmemek uğruna, varlığını aşkına adamış bir kadın olarak var. Vazgeçmemek ve vazgeçilmez olmak için var.

 

Bir hayata, bir sevgiye, bir aşka buyur edilebilmek, hoş gelebilmek ne güzel bir duygudur. İsteneceğine sevinen, anneannesini evden postalayan, yapraklarını bohçası gibi alıp Ömer'ine kaçan Defne sevilmez mi? Sevdiği kadının dolmalar sarmaya, hem de iki gün kalmaya geldiğini duyan Ömer'in şaşırması, sevinci, Koriş'i postalaması hiç sevilmez mi? Hepsi sevilir, hem de çok sevilir. 

 

Bizler bu aşkı; mütevazı, bir o kadar cüretkâr, utangaç, bir o kadar yırtıcı, sabırlı, bir o kadar sabırsız, ruhumuza ektikleri tezatlarla, paha biçilmez bir tohum gibi, büyüttük içimizde. Gösterişsiz, hazırlıksız, kopyasız, mekân sız, hislerle benzersiz bir aşkı seviyoruz. Bir şelale misali çağlayıp akıyorlar bedenlerimize. 

 

Hoş gelebilmek bir yüreğe. Hoş gelebilmek biz ile başlayan tüm cümlelere büyük mutluluktur. Defne'de Ömer tarafından nasıl da sıcacık karşılandı... "Hoş geldin evime, yuvama, gönlüme, sevdama..." dedi! Ben duydum, hissettim. Ömer, bir "hoş geldin" ile ciğerlerine hava olarak Defne'yi çekti sanki içine. Defne, Ömer'in gözlerine bakış olmaya, kokusuna karışmaya, her zerresinde yaşamaya, yüreğinin ortasına yerleşmeye, yaşama nedeni olmaya, sarmaya ve onun gönlünden hiç çıkmamak adına geldi. 

 

Bir ömre eşlik etmek birbirlerini tanımaktan, güvenmekten geçer. Alışkanlıkları öğrenmekle başlar. Sevilenleri, sevilmeyenleri bilmek önemlidir. Deneyimler, yaşanmışlar, yaşanmamışlıklar, hayaller, acılar, gözyaşları, kahkahalar paylaşılarak keşfedilir. Keşke şu sır da açıklanmış olsaydı. Neyse erteleyelim bu kısmı. Defne ve Ömer tutkulu bir yaprak sarma deneyimi sonucunda, yatakta yemek yeme gibi bir ilki yaşarken, geçmişe dair minik bir yolculuk yaptılar. Kopya çeken Defne'nin yaramaz yanıyla tanışırken hem Ömer hem de bizler şaşırdık. Defne'nin de "Bir kız için yaptığın en acayip şey neydi?" sorusu karşında aklına annesi gelen Ömer'i de bağrımıza basmak istedik. Artık her anlarına ortak anılar eklemek istiyorlar. Bir çarşafın altında tatil planları yapabilmenin keyfini bizlere de yaşattılar.

 

Bir yoldan geçersiniz gece karanlığında, yıldızlar vardır fark etmemişsinizdir, tenha bir yoldur. Bir sanat galerisinde kara kalem çalışması bir ağaç resmi görürsünüz, etkilemez sizi. Deniz kıyısındaki, güneşli bir gün de uçuşan kuşlar sadece bir kuştur. Lüks bir restoranda yediğiniz yemek bildiğiniz yemektir. Yalnız insan, durgundur, fark edemez bazen çevresindekileri. Ömer gezdiklerini- gördüklerini-hissettiklerini Defne'si ile yeniden görmek yeniden yaşamak, yeniden tatmak, yeniden hissetmek istiyor. 

 

Tenha bir yol Defne'nin sesiyle şenlenecek biliyor. Fark edemediği yıldızlar, daha parlak aydınlatacak o karanlık geceyi! Resim galerisindeki o kara kalem ağaç resmi rengârenk canlanacak gözlerinde Defne'nin pırıltısıyla. Deniz kıyısındaki uçuşan bembeyaz kuşların  martı olduğunu keşfedecekler birlikte. Havanın güneşli ya da yağmurlu oluşu değil, birlikte olmaları önem kazanacak, âşıklar için... Paylaşılan bir balık ekmek, tatların en güzeli olacak. Bakılmış ama anlaşılamamış bir manzara, ortak hatıralarına unutulmaz olarak geçecek. Bir "hayat bayram olsa" şarkısı gülümsetecek belki de onları... İşte böylesine dolu dolu yaşayacaklar, yaşamak istediklerini-hatıralarını, doyasıya ve sindirerek yaşayacaklar hayatlarını. Anılarını, mutluluklarını biriktirecekler birlikte. Gördükleri yerleri hiç görmemiş gibi birlikte yudumlayacaklar.

 

Bu mutluluk ve anılar için, ilk adım-isteme hazırlıkları başlamışken, balkonlardan kaçan Defne ile onu bekleyen Ömer'i çok sevdim. Arabalardan çekinmeden aşkını haykıran Defne'ye bayıldım. Bu işe utanan, sırıtan, sevinen Ömer'e çok güldüm. Şaka yaparak Ömer'in başından kaynar sular akıtan muzip bakışlı Defne'yi çok çok sevdim. Şakanın altında kalmayan, kendi şakasını kuran Ömer, yine zarifliğiyle tuzağa düşürdüğü kıskanç serçesine en güzel hediyeyi sunarak -hem de kalp bir kolye- ile tarihe ismini yazdırmayı başardı.

 

Ömer ismini tarihe yazdırırken ben de İso gibi yüce gönüllü bir adamı tarihe yazmakla meşguldüm bu hafta. Her zaman her yerde ne konuşacağını bilen, doğru davranan, iyi, sevgi dolu ve akıllı öğütler veren İso gözümüzün önünde yavaş yavaş eridi. Asıl yücelik, adamlık; âşık olduğu kadına başka birisi tarafından hediye verileceğini bile bile o ayakkabıyı bitirebilmektir. Sevebilmek hem de koşulsuzca, kızgında olsa kıyamamak İso gibi sevebilmekten geçiyor. İçi titreyerek, eskileri anarak, gözleri dolarak ve kendinde hatalar arayarak, bitirilen bir ayakkabıyı iyi ki de vermedi. İso'nun iyileşebilmesi için o ayakkabının bitmesi, ama sonrasında İso'nun kendisine gelebilmesi, kendi değerini anlayabilmesi için de o ayakkabının atılması şarttı. Bundan sonra daha güzel günler görebilmesi adına, akıl sağlığı adına, bir şeyleri silmek, kapamak adına yapılmış en yerinde hareketti.