Ne güzel söylemiş Özdemir Asaf; sanki Ömer ile Defne için söylemiş. Defne'nin aşkı ne en başta ne devamında zerre yalan taşımamakla beraber bir yalan zemininde başlamadı mı? Bir yalana kurulmadı mı bu aşk. Ama öyle bir yalan ki insan ömrünce sürsün ister doğruluğu.. Ömer de istiyor, Defne de. Belki sözde bir yalan ama anlamca en gerçek. Defne biliyor bir oyuna dayadı tüm aşkını, Ömer biliyor Defne'nin ondan sakladığı çok önemli bir şey olduğunu. Ama esas olan bir şey var ki ikisinin de en emin oldukları; AŞKLARI. Tek gerçek o ve bu ikisine de yetiyor, onları arada tekletiyor, arada yoruyor, arada yaralıyor, arada bulutların üzerinde gezdiriyor ama bu her daim kalplerini doyuruyor.. Mantıklarını çok kere doyuramasa da..

Evet, malesef Ömer'in Defne'si bir türlü tam olarak Ömer'in Defnesi olamıyor, bir türlü bir olamıyorlar.. Anıları paylaşamıyorlar, geçmişi paylaşamıyorlar, acılarını paylaşamıyorlar; hatta ve hatta şimdilerini bile paylaşamıyorlar. Çok ama çok güzel sahneler izliyor olabiliriz, izlerken müthiş keyif de alıyor olabiliriz. Ama zemini olmayan bir yola girdik uzun süredir. Sadece anı yaşıyoruz ve bu artık bana yetmiyor. Asistan Defne ve Ömer arasındaki paylaşımlar neden şimdi yok aralarında; esas bir olmaları gerektiği zamanda neden iyi ayrı uç noktalarda geziniyorlar. Bitmek bilmeyen bir "ayrı dünyaların insanları onlar" mesajları (aynı müzikleri dinlememek, aynı filmlerden keyif almamak anlamamak, boş zamanları aynı şekilde değerlendirmemek), aynı evin içinde ayrı evlerde yaşıyorlarmış gibi halleri..

Yine Özdemir Asaf'ın ne güzel bir sözü vardır ''Kim bilir kaç kişi ayrı yataklarda, birbirine sarılarak uyuyordur''. Peki siz neden aynı evde bile birbirinize sarılarak uyuyamıyorsunuz ya da neden aynı evde bile ayrı dünyalarda yaşıyorsunuz? Evet, yan yana geliyorlar, rütin şeyleri konuşuyorlar ama o kadar. Ne Defne evde veya dışarıda bir paylaşım derdinde, birbirlerine dair hiçbir şeyi sormuyorlar; merak etmiyorlar. Defne o evde belirli bir kotayı doldurur gibi kalıyor, bittiğinde "heh tamam bitti" diyecek gibi kalıyor sanki. Arada sırada emek harcayıp sarf ettikleri memnuniyet cümleleri olmasa emin olamayacağız bu durumdan memnun olduklarından. 

Tamam, dün akşam şahane güzel bir çift izledik, Ömer'in huzurla ve mutlulukla izlediği evde bıcır bıcır dolanan Defnesi çok güzeldi, iş yerindeki tutku fışkırtan sahneleri şahane ötesiydi, Defne'nin eve gelip artık canına tak eder misali yemek hazırlayıp romantik ortam hazırlaması çok güzeldi.. Ama sebebi neydi? Ömer'e meydan okumak. İş yerindeki ve evdeki o muhteşem halleri de buram buram yükselen ateşin sonucuydu. Salt aşkları nerede bunların peki? Evet, böyle de güzeller, böyle de yan yana eşsizler ama eksikler. Tamamlanamayan bir yanları var.

Burada yine en başa dönüyoruz doğal olarak; ''oyun''. Peki neden bu oyun Ömer ile Defne'nin boğazlarını 10 parmağını geçirir misali sıkarken öylesi ön planda ve nefes aldırmıyorken şimdi böyle başka meselelere odaklanmak gerektiğinde yok oluyor? Oyun durumu ayyuka çıkmışken bunalıp bitsin şu dert deyip, olmayınca da aaa ne çabuk unutuldu serzenişleri değil benim durumum. Bu ne perhiz, ne lahana turşusu misal değil yani olay. Oyun doğru veya yalan bir sonuca bağlanmadan bütün bunların olması bana normal gelmiyor.

Ömer'le Defne çocuk değil, ergen değil koskoca insanlar. Ortada dolu dolu yaşadıkları bir aşkları bile yokken bu kadar sallantılı zeminde sürekli durmaları normal değil. Bir kere oyalanılır, iki kere oyalanılır ama sürekli değil. Gerçi durum onları oyalamak değil de bizi oyalamak sanki daha çok. Ama olmuyor, göze batıyor, rahatsız ediyor. Aylardır durmaksızın yerimizde sayıyoruz, mütemadiyen aynı durumda direnmekte ısrarcıyız. Beni her şeyden çok rahatsız eden durum bu, bir ilerlemeye giremeyişimiz. Defne, Ömer'in evinde kalıyor iyi hoş, peki elde var ne? Biz en başından beri bulunduğumuz yerde değil miyiz? Niye aynı yere dönmek için bunca garip uzatma... Resmen kendi çevremizde ilginç bir şekilde dönüp bulunduğumuz noktaya yine geri geliyoruz..