Ruhsar (Hande Ataizi) ve Mazhar (Cem Davran) birbirlerini severek evlenmiş
ama bu mutlulukları fazla uzun sürmemiş, Ruhsar bu dünyadan göçüp gitmiştir. Ölüm sevenleri birbirinden ayıramamıştı. Ruhsar, yağmur yağdığı zamanlarda öbür dünyadan
Mazhar’ı ziyarete gelebiliyordu. Mezar taşında ‘sen hiç ölmedin ki’ yazması
boşuna değildi.
O yaşlarda ölüm kavramıyla böylece karşılaşmak bir çocuğun başına gelebilecek en sıradışı şeylerden biriydi.
Ölüm kavramını ve "Biri ölünce geri gelebilir mi?" sorusunu kabusa döndürmeden bir çocuğu
ekran başında oyalamanın nasıl önemli bir beceri olduğunu ise ancak
şimdi anlıyorum.