Yaklaşık iki yıl önce inanılması zor bir fısıltı gibi başlamıştı Hakan: Muhafız ( The Protector) süreci. Önce Çağatay Ulusoy'un Netflix ile anlaştığı dedikodusu kulislere düştü. Çağatay Ulusoy çok başarılı bir İçerde sürecinin sonuna geliyordu ve nedense yerli firmalardan gelen dizi tekliflerini geri çeviriyordu. Rivayete göre önemli bir prodüksiyon şirketi, sağlam bir projeyi Kanal eşliğinde, oyuncuya proje teklif etmiş ancak Ulusoy dizide rol almayı etmemişti. Bu dedikodu önce üç-beş kişi arasında konuşuldu. Çağatay Ulusoy kariyer adımlarını dikkatli atan bir oyuncuydu ve teklifi kabul etmemesi yüzünü dinlendirmek istemesine yorulmuştu. Tam o zamanlarda durumdan huylanmaya başlamıştım. Zira Netflix lansmanı için İstanbul'a gelen ve birebir röportaj yaptığım Reed Hastings'in gelecekte gerçekleşeceğini müjdelediği ilk Türk dizisi ortaklığına dair verdiği ortalama zamanlamayla, Ulusoy'un bu geri çekilme zamanlaması çok denk düşüyordu. Çağatay Ulusoy'un da yüzünü dünyaya döndüğünü biliyorduk. Elbette birkaç küçük sondajdan sonra asla resmi olarak doğrulanmayan bilgilere ulaşmaya başladık. Evet, Netflix doğrudan Çağatay Ulusoy ile sözleşme imzalamıştı ve ilk proje için uygun hikaye bakılıyordu. Sonrası çorap söküğü gibi geldi! İpek Gökdel'in romanını Binnur Karaevli Netflix'e götürdü. Netflix projeyi beğenince sıra yapımcı ortak bulmaya geldi ve Karaevli, Türk yapımcı olarak O3 Medya ile anlaşarak yeniden Netflix'e gitti. İmzalar atıldı.. Gerisini biliyorsunuz..

 

Şimdi bu yolculuktan iki yıl sonra ilk Netflix-Türk ortak yapımı dizisi Hakan:Muhafız 14 Aralık'ta bütün dünya ile aynı anda yayına girmeye hazırlanıyor. Sektörün de seyirci kadar heyecanla beklediğiHakan Muhafız'ın ilk altı bölümünü yayın öncesinde izledim. Baştan söylemeliyim ki türün meftunu değilim. Bu nedenle türü yemiş yutmuş, hastası olmuş bir seyirci gibi derin eleştirilerde bulunamayacağım. Projeye bakışım biraz daha "milli maç" kafasında olacak. Zira bu dizinin yapılabilmesini sektörel açılım bağlamında önemsiyorum. Pek çok ilki barındıran, bizi eğiten, öğreten bir süreç olmasını işin başarısından fazla önemsiyorum. Netflix de konuya böyle bakmış olmalı ki ikinci sezonu müjdelemeden önce "Türkiye ile ortaklığımız devam ediyor" mesajı vermek istedi ve hafta başı ikinci bir proje için bu sefer de Beren Saat ile anlaştıklarını açıkladılar. Bunlar cepte!

 

Başta da söylediğim gibi bir hikaye ve diziyi eleştirmekten çok öncelikle sürecin özetini yapmak, elde kalanlara bakmak, kâr- zarar hesabına dalmak istiyorum. Bu süreçten sektör ne kazandı, ne kaybetti? Asıl cevaplanması gereken sorular bunlar bence. Bu güne kadar uluslararası deneyimi yaygın olarak140 dakikalık içeriği üçe bölerek satmak olan sektör, süreçten önceliklerin değerini, içeriğin önemini ve uluslararası işbirliğinin temel şartlarını öğrenecek. Yabancılarla çalışma şartlarını, yerel hikayeleri global seviyeye taşımayı da... Hakan Muhafız ekibin her bir parçasıyla konuştuğumda ortak konu "çalışma şartları" oldu. Uluslararası standartlarda çalışıldı, tavizsiz. 12 saat çekim yapıldı. Ortalama 45-50 dakikalık bölümler çekildi. 

 

İçerik üretimi elementlerinden adını duyup işlevini içselleştiremediğimiz "Show Runner" kavramını kazandık. Nedir Show Runner? Bir projenin masa üstündeki hazırlık aşamasından başlayıp yayına çıkacağı son ana kadarki tüm hayati süreçlerine; rengine, dokusuna, diline, kokusuna karar veren ve tek yetkilisi olan mutlaka senarist temelli bir geçmişten gelen "genel müdür"ü olması hali diye özetleyelim. Uzun zaman sonra 45-50 dakikalık bölümler yazma pratiği yaşandı. Kaldı ki bu süreç sektör alışkanlıklarımız nedeniyle çok da başarılı idare edilemediği için projeye yabancı bir "Şef" yazar atandı. Biz de genç yazar adaylarının artık ve mutlaka İngilizce yazabilme yeteneğini kazanmaları gerektiğini öğrendik. Konuşmak yetmiyor, yazabilmelisiniz de.. Yönetmenlerimizin "Bu benim dünyam" demekten vazgeçip, "bizim dünyamız" demeyi öğrenecekleri bir devrin yaklaştığının sinyallerini gördük. Henüz bizim sektör için geçerli olmasa da yakın zamanda "kurucu yönetmen" kavramının göndeme geleceğini düşünüyorum. Aksi halde yılda bu kadar çok iş üretmek ve kaliteyi belli bir çizginin üzerinde tutmak mümkün olmayacak. Son olarak kıymetli oyuncularımızın uzun uzun bakışma planları sebebiyle kirlenen kabiliyetlerini hızla cilalamaları gerektiğini de öğrendik. Say say bitmez..

 

Hakan: Mufahız'a gelirsek.. Seride beni en etkileyen kısım Hakan'ın, kahraman olma sürecinde plastik malzemesine müdahale edilmeden, yapay bir bedensel değişim/evrim geçirmeden hayatına devam etmesi oldu. Açıkçası gömleği giydikten sonra kaslarının irileştiği, fiziğinin değiştiği, tayt giymiş ya da maske takmış bir Hakan görmek istemediğimi izlerken çok net anladım. İlk sezonun hikaye akışı Hakan'ın Muhafız olma sürecine odaklanmış. Netflix sezonu planlarken "Ama siz de ilk kez fantastik kurgu yapıyorsunuz" cümlesine sığınıp, potansiyel seyirci için de sanki bu bir "ilk" olacakmış gibi ağır giden bir akış tasarlamış. Bu bağlamda türün meraklısı olanlar olayların gelişimini biraz yavaş bulabilir. Ancak serinin bölüm finalleri gayet akıllıca planlandığı için "diğer bölüme de bakayım" duygusuna geliyorsunuz. Zaten 45 dakika, bizim için sorun değil; tık tık izleyiveriyorsunuz. 

 

Fakat yaratılan dünya da pek fantastik öğeler taşımadığı için anlatılanlarla gösterilenlerin arasında bir uçurum hissediyorsunuz. Zamansız bir hikaye izliyor gibi değilsiniz anlayacağınız. İşbu haldeyken ne yalan söyleyeyim, İstanbul'u bekleyen ilk potansiyel tehlikeye "sadık olanlar"ın tepkisi bende kekre bir gülümseme yarattı. Televizyonda dizi izler gibi başımıza gelmeye hazırlanan doğa üstü tehlikeyi izlemeleri ve yaşlı teyzeler gibi yorum yapmaları; hikaye o noktadan sonra sokağa çıkınca normal akan bir hayat göstermeleri de beni o "fantastik" dünyadan kopardı. Arada kaldım. Misal bir akşam televizyonda "Başımıza taş yağıyor" diye bir haber izliyorsunuz. Halkla yapılan röportajlarda "Köyümüze döncez artıkın" beyanı duyuyorsunuz ama size gösterilen hayat ferahfeza akıyor.. Sizi kurtarmak için yıllarını fedakarlık yaparak geçiren "Sadıklar" da bön bön televizyona bakıyor. Herhalde harekete geçmek için son dört bölümü bekliyorlar diyorum. İnsan kısa bir an için de olsa, "Ayol bunlar bizi kurtaracaksa işimiz çok zor!" diyor. Neyse..

 

Söz konusu İstanbul ise civarda "turistik" takılmak da 190 ülkede, 130 milyonu aşan seyirciye merhaba deme potansiyeli olan bir seride kullanılması gereken doğru bir strateji olabilir diyerek, sustum ve izlemeye devam ettim. Müzikler ise zannımca işin en zayıf halkasıydı. Sahne ve hikaye için destekleyici birer unsur olmasından ziyade birilerinin şahsi playlist'i gibi kurgulanmıştı. The Revenant, Bird Man gibi Oscarlı filmlerde çalışmış Lynn Fainchtein bu müzikleri önermiş olamaz dedim, kendi kendime. Son tercihi yönetmenlere bıraktığını öğrenince de rahatladım.. 

 

Oyunculuklara gelirsek; uzun yıllardır kamera deneyimi olanlar (Okan Yalabık, Yurdaer Okur, Mehmet Kurtuluş, Mehmet Yılmaz Ak gibi) dışında nispeten "yeni" olanlar karakter yaratma konusunda rüzgarda sallanan narin buğday başakları gibi savruluyordu. Özellikle ilk üç bölümde.. Bunun biraz da reji eksiği olduğunu düşünüyorum. Bu bağlamda Gökhan Tiryaki muhteşem bir seçim olmuş. Denge unsuru yaratmış. Ancak hemen her planda, neredeyse sıfır hatayla karakterini savunan bir Çağatay Ulusoy izledim, mutlu oldum. Hakan'a, onun korkularına, kaygılarına, endişesine ya da cesaretine inandım. Muhafız olma yolunda ilerlerken yaşadığı içsel yolculuğu izlemeye de bu sayede katlandım. Mehmet Yılmaz Ak'ın yarattığı lezzetli karaktere hayran oldum. Hazar Ergüçlü de değişik bi karakter yaratayım hevesinden vazgeçtiği anlarda oldukça inandırıcı ve sıcak bir performans sergiliyordu. Herkesin ellerine sağlık! 

 

Özetle; Hakan: Muhafız'ın yolculuğu bizim için biraz da "Nasıl Süper Kahraman Olunur?" dersi gibi kurgulanmış. Bu bir tercih ve bana da "vardır bir bildikleri" demek dışında fazla laf düşmez.. Sektöre hayırlı, uğurlu olsun.. Sezonlarca sürsün, seyircisi bol olsun!

 

Hamiş: Söylemezsem olmaz. Benzer tür film ve dizilerde milyon kere gördüğümüz “Gizli Döner Kapı/Duvar” numarasına akıl dolu yorumuyla adeta çağ atlatan sanat yönetimine de selam olsun. Benzer örneklerinde o kapı ya 90 derece açılır ya da 360 derece döner. Aksini bilen gören beri gelsin.. Ahir ömrümde ilk kez 180 derece dönen, hadi diyelim 180 derece döndü ama süper işlevsiz (Evet, dayı o lavabonun gider boruları da boşta dönüyor. Hayır, Sadıklar o kafayla yüzyıllarca nasıl hayatta ve gizli kalmayı başarmışlar; insan hayret ediyor!) bir gizli kapı/duvar icad etmek de bize düştü. Çünkü Türqlük!