"Tutkulu bir aşk, güçlü bir nefretin ikiz kardeşidir" der Arthur Conan Doyle. Yıllardır dilden dile dolaşır aşk ve nefret arasında incecik bir çizgi olduğu. İncecik ve görünmez… Öylesine bir çizgidir ki o; aştığını idrak bile edemez insan. Ve düşer koynuna aşkın, nefretle kucaklaştığını zannederken. Nefretini kurşunlar halinde karşısındakine sıkıyordur her karşılaştığında. Aslında, kendi kalbinin en derinlerini hedef aldığından habersizdir. Anlayamaz, belki de anlamaktan korkar. İşte tam da böyle bir hikayeye şahit etti bizi Ali ile Selin. Birbirlerini ilk gördüklerinde çaktı şimşekler. Kara bulutlar kapladı göğü. Gürüldemeye başladı griye dönen mavilik, güneş ile savaşında. İlk bakışta bambaşkalardı. Ayrı iki kutpuydu dünyanın ikisi de. Ama, her nasılsa  birbirlerinin zaaflarını görebilmişlerdi. Kullandılar son raddesine kadar ellerindeki kozları. 

Sonrasında, aslında zihinlerine kaydettikleri bu zaafların kendi zaafları olduklarını fark ettiler. Korktular. Kendi yansımalarını, nefret ettiklerini sandıkları insanda görmekten korktular. Aynı olma düşüncesi bile delirtiyordu. Birbirlerini acıttıklarında, beraber ağlıyorlardı. Ne olduğunu anlayamıyorlardı, ama korkuları artıyordu. Nefretleri azalıyordu çünkü, yerine anlamlandıramadıkları bir duyguyu bırakarak. Farkına varamadan, farklı olmuşlardı birbirleri için. Kara bulutlar dağılıyordu, kusursuz mavilik güneşe teslim oluyordu. Gün, her geceye döndüğünde düşündüler uzay boşluğunda. Yarın birlikte olmamayı düşündüler. Ama olmuyordu, kopamıyorlardı. Yağmurlar yağıyordu, şimşekler çakıyordu, karlar düşüyordu, sonunda hep güneş kazanıyordu bulutların ardından süzülüp ortaya çıkarak. Ne kadar gizlenirlerse gizlensinler; dönüp dolaşıp aynı yere sığınıyorlardı. İmkansızlıkların içinde birbirlerinin gözlerine yansıma imkanları için yaşıyorlardı. Yaşayacaklardı. Kaçamadılar. Kaçamayacaklardı, kaçamayacaklar da.  

 

Yeni başlayanlar için, “Ne’ymiş bu Ali ve Selin? Yeniliyor mu?” diyenler için şöyle bir özetledim;