“Öldüğünde onu küçük yıldızlara böl; onlar göğün yüzünü öyle bir süsleyecektir ki, bütün dünya gönül verip geceye, tapmayacaktır artık o muhteşem güneşe.”

William Shakespeare (Romeo ve Juliet)

 

Herkesin toprak, güç gibi dertleri varken Şahin ve Nare’nin tek derdi birbirleriydi. Şahin’in toprak istemesinin, gücü kendine istemesinin sebebi bile Nare’ydi. Yaşadıkları dünya öylesine karanlık, öylesine acımasız ki ne birbirlerinden başka onları anlayacak bir yürek, ne de sığınacakları bir yer var. Canlarına kıyacak kadar çaresizler çünkü dünya onların aşkını taşıyacak kadar saf ve temiz bir yer değil.

 

Nare tetiği ateşlerken sadece kendini değil yaşadığı ve eğer yaşamaya devam ederse yaşayacağı tüm acıları, dünyanın acımasızlığını, kavuşamadığı aşkını, onu anlamayan herkesi ve her şeyi de öldürmek istiyor kendiyle birlikte. Çünkü o ve onun aşkı ölüme bile meydan okuyacak kadar cesur. Sahnede giren fon müziği Nare’nin dünyasının içine bizi alırken fona katılan kalp atış sesiyle tamamen karaktere bürünüyoruz. Bir noktadan sonra tek duyabildiğiniz kalp atış sesi oluyor, fon müziğini bile duyamıyorsunuz. Nare’nin içinde bulunduğu çıkmazda kendini öldürme düşüncesinin aklına düşmesiyle duymaya başladığımız kalbinin sesi, kendini vurmasıyla son buluyor. Ölümü daha ne kadar yakından hissedebilirsiniz ki? Sahneyi izlerken o kalp sesi hiç son bulmasın istiyorsunuz, ancak buluyor. Kusursuz oyunculuk performansları, fon müziği ve ses efektleriyle birleşince oldukça acı bir sahne çıkmış ortaya. 

Son sahnede beni Nare’nin çaresizliği kadar etkileyen bir diğer şey ise fedakarlığıydı. Etrafındaki herkesi öyle çok seviyor ki kendine ne olursa olsun ama sevdiklerine bir şey olmasın istiyor. Kaya Özkan’ı dövüp başına iş almasın, abisi daha fazla üzülmesin, arada kalmasın, Şahin katil olmasın… Annesi… annesi belki ölürse onu az da olsa sever diye düşünüyor ve o kadar kendinden geçmiş, o kadar sevildiğinden şüpheye düşmüş ki ölürse üzüleceklerini bile düşünmeden kendini vuruveriyor. En acısı da bu değil mi zaten? Onu sevdiğinden emin olduğu yalnızca tek bir kişi var; Şahin. Şahin ile olması ise imkânsız. Gerisinin de önemi yok zaten.

 

Nare’nin Şahin silah çektiğinde ayaklarına kapanmasının, Şahin’e her silah çekildiğinde önüne atlamasının, gözlerinin önünde kendini vurmasının sebebi yalnızca aşkı veya yalnızca sevdiği adam değil. Hiçbir zaman da olmadı. Hep aradaki düşmanlığa, nefrete, kötülüğe, imkansızlıklara son vermek istedi, bitsin istedi. Özkan ile evlenmesinin bir sebebi de buydu bana kalırsa can yakmak istedi evet ama son vermek de istedi. Evlenirse kimse daha fazla acı çekmez, Şahin ailesi ve kendisi arasında daha fazla kalmaz, ailesi üzülmez diye düşündü. Yalnızca kendisi üzülecekti ve bunun Nare için bir önemi yoktu, canının bir kıymeti olmaması gibi.

 

“Nedense hep kadınlar bedel ödüyor...”

 

Birbirinden alakasız sahneler olsa da Alya’nın annesinin dediği doğruydu. Bir bedel ödenecekse hep kadınlar öderdi. En acı bedelleri kadınlar öderdi. Her şeyden en başta da kendinden vazgeçmiş bir karakter Nare. Her şeyi boş verdi kendini bile ama Şahin’i boş veremedi. Yalnızca sevmek istedi, belki de hayatında ilk kez sevilmek istedi, ona bile izin vermediler. Sırf Şahin, Kaya ve Cihan’dan ayrı kalmasın, yalnız kalmasın, üzülmesin diye hapishanesi olan o eve dönerken bile Şahin’e kıyamadığındandı. Kendine kıyıyor, Şahin’e kıyamıyordu. Her zaman. Şahin “Yapma.” diye bağırırken gözlerini tek bir an açmadı çünkü gözleri gözlerini görse kıyamazdı. Onun için kendine bile kıymazdı. Belki de bu yüzden gözlerini bile açmadı. Şahin’e kıyamazdı, ölürken bile.

Silahı kendine doğrulttuğunda Nare’yi ilk fark eden Şahin oluyor. Her zaman olduğu gibi, onu hep Şahin fark ediyor, tek Şahin fark ediyor. Henüz ilk bölümde aşklarından bihaber olduğumuz Şahin ve Nare’yi izlerken bile, Boran’ın cenazesinde, Nare’nin bayılacağını ilk anlayan Şahin’di. Onlarca insan, ailesi, annesi, kardeşleri değil Şahin’di. Çünkü Şahin’in tek odak noktası Nare. Yaşama sevinci, sebebi, aldığı nefes hepsi tek bir kişi, hepsi Nare.

 

Kendini vurduktan sonra Şahin’in de kafasına silahı dayayacağını bilse eminim ki canına kıymazdı. Şahin canına kıyacak diye kendi canında kıymazdı. Ya da belki de tahmin etmiştir. Belki başka bir yerde kavuşma ihtimallerine sığınmıştır o an.

 

 

Nare’siz bir dünyada tek bir saniye bile yaşamaya gücü yok Şahin’in. Nare’den fazla nefes almaya tahammülü yok. Onsuz bir dünyaya tahammülü yok. Senelerdir ondan ayrı ama bir yerlerde yaşadığını, nefes aldığını hep biliyordu. “Senden sonra mutlu olamam ben. Senin için söylüyorum.” derken iyi bir yaşamı olsun istiyordu, onsuz olsa da iyi olsun istiyordu.

“İyi bir adamla evlensem mutlu mu olacaktın?” sorusunun asıl cevabı evetti aslında. Evet canı yanacaktı ama mutlu olacaktı. Nare’nin mutluluğu her şeyden önemliydi çünkü kendi acısından bile. Nare, Şahin’i, Şahin, Nare’yi o kadar fazla seviyor ki böyle bir aşk mümkün mü, onlardan fazlası mümkün mü bilmiyorum.

“Ben senin için ömrümü veririm.” demişti Şahin aynı sahnenin devamında. Verdi de. Nare’nin öldüğünü sandığından Özkan’ı öldürmek için çektiği silahı anında kafasına dayıyor. Nare öldüyse Özkan’ın ölmesinin artık bir önemi yok çünkü.

 

Romeo’nun Juliet’i ölümden bile kıskanması gibi. Gittiği yere yalnızca kendisi gitmeli. Onu asla yalnız bırakmamalı, ölürken bile.

Eda Akça