Karnımda uçan kelebekler ve boğazıma düğümlenen bir yumruk ile yazmaya başlıyorum bu hafta. Terk edilmiş bir Ferhat’la kapatmıştık geçen haftayı. Belki yıllardır uyumadığı uykuyu o gece uyumuştu lakin mühlet dolmuş, çay soğumuştu.

 

Benim için dizi kaza geçirdikleri andan itibaren başladı aslında. Gerçekten Aslı ve Ferhat oldular sanki. Bitmeyen didişmelerinde beyaz bayrak çekildi. Birbirlerinin yüreğine kurşun misali saplanan sözleri sustu. Bir ara kazada Ferhat kafayı sert vurdu ondan galiba dedim ama keramet Ferhat’ın kafasını vurmasında değil, kafasına dank eden kaybetme korkusundaydı. Aylardır yan yana yatmasını beklediğimiz bu çifti acıdan bayılmış durumda bile olsa birlikte yatarken gördük. Yatak sizce de biraz büyük değil miydi(!) E ama size müstahak evinizde koca yatak var yatmıyorsunuz böyle bebek beşiğinden hallice yataklara düşersiniz. Böylesi daha işimize gelir yatın koyun koyuna bizim için sıkıntı yok.

 

Ah Ferhat ah! İbrahim Çelikkol karizması ve rol kabiliyetiyle öyle muazzam bir karakter yarattı ki bir bakıyorsunuz delikanlı, taşı sıkıp suyunu çıkaracak adam bir bakıyorsunuz 12 yaşında kalmış bir çocuk. Kızıyorum ama sırtımı dönemiyorum Ferhat’a tıpkı Aslı gibi. Sevme konusunda dünyanın en sadık insanı olabilir ama bilmiyor nasıl seveceğini. Aslı ‘Seni seviyorum’ dediğinde ‘işte ben de bundan korkuyorum’ diyecek kadar tecrübesiz. Bu bölüm sen Aslı’ya nasıl teslim olduysan ben de sana o kadar teslim oldum. Bütün kızgınlıklarımı bıraktım. Karşımda doğum yapan bir kadını görünce çocuklar gibi sendeleyen, korkudan şaşıran, silah tutan ama elleri su getirirken titreyen bir adam vardı. Kızgınlıklarım uçar giderdi tabi. Güğümü kaldırırken çaydanlığı da kaldırman, havlu ararken evi birbirine katman. Ah Ferhat Aslan ah sen nasıl koca bir adam oldun hiç büyüyemeden? O kucağına aldığın çocuk değil sen komiksin Ferhat ama çok güzelsin güzel yani sonuçta Ferhat.

 

Aslı’nın ellerinde yeni bir can hayata gözlerini açtı. Küçük Ferhat geldi dünyaya. Bu sadece bebeğin doğuşu değil Ferhat’ın da tekrardan doğuşuydu. Erkan Hocanın kaleminden çıkan enfes bir metafordu.  İnsan yaşıyorken nasıl doğacak tekrar ki diyebilirsiniz. Ferhat yaşamıyordu. Aslı nasıl bebeği anne rahminden çıkardıysa Ferhat’ı da yıllarca kapandığı karanlıktan çıkardı o bataklığa bağlı kordonunu kesti. İki Ferhat da kordona dolanmıştı ama karşılarında cevval bir doktor vardı. İyileştirirdi.

 

Teşhiş belliydi. Adam kendini sevmiyordu. Sevilmeyi hak etmediğini düşünüyordu bu yüzden uzaklaştırmaya çalışıyordu canı pahasına sevdiği kadını. Daha ne kadar beter olabilir bende bilmiyorum Aslı. O ışığı seninle birlikte biz de gördük. Ağzını bıçak açmayan adam gözümüzün önünde deli gibi korktum dedi. İnsanlar mutluluğunu kolayca söyler fakat zoru korkuları söylemektir. Ferhat en büyük korkusunu zor da olsa söyledi. En masum yanını açtı. Çocukluğunu öğrendik Ferhat’ın. Bir basketbol sahnesi görürüz artık ve İbrahim Çelikkol’un da spor geçmişi bu sahnenin altından ustalıkla kalkar.

Silahsız külahsız tam birbirlerine teslim oldular derken yine namlunun ucundalar bizim aşıklar. Aslı ve Ferhat’ın burunlarının bile kanamayacağını düşünmekle birlikte Cüneyt amipinin vadesinin dolduğunu hesap gününün yaklaştığını hissediyorum. Ah şöyle güzel bitirseydik bölümü ama kendileri de kabullenmişler artık normal insanlar gibi değiller onlar. Varsın sevdaları sınansın daha sıkı sarılırlar eminim. Hem ne diyor Shakespeare: “Bu kadar okudum, bu kadar öykü ya da destan duydum, aşkın yolu asla düz gitmiyor.”