Bu yazı daha çok eleştirilere cevap niteliğinde olacağı için herkesin at gözlüklerini çıkartıp objektif bir şekilde okumasını arz ediyorum. Çünkü bu yorumu, bir fandom üyesi olarak değil, şahsi düşüncelerim doğrultusunda yazıyorum.

 

Vatanım Sensin: Senaristliğini Nuran Evren Şit'in, yönetmenliğini Yağmur-Durul Taylan kardeşlerin ve Burak Arlıer'in üstlendiği, kadrosunun çok temiz olduğu bir milli mücadele "dizisidir." Bir belgesel değildir. Bir belgesel niteliğinde, monoton ve tek bir kurgu üzerinden ilerleyemez. Vatanım Sensin, savaşın getirdiği olumsuzlukları, acıları, işgal edenlerin psikolojik yapılarını ve işgal edilenlerin maruz kaldığı zulümleri, topluma enjekte edilen fikirleri, tüm savaşın ortasında filizlenen aşkları ve insancıl düşünceleri anlatan bir dizidir.

 

"Bu bir vatan dizisi, aşk dizisi mi? Dizi iyice rayından çıktı." tarzı yorumlar dizinin yola çıkışına aykırı. Adı bile, bir kadının bir erkeğe olan aşkından gelirken, bu tarz yorumlar gerçeklikten uzak; sadece olumsuz bakış atmak için yazılmış eleştiriden öteye gidemiyor. Bu konuda önce bir anlaşalım.

 

Daha sonrasında, dizinin iki bölümdür felaketler silsilesinden uzaklaşmaya başlaması ve fırtınaya giden geminin dümenini son anda kıvırması genel olarak seyirciler tarafından takdir edilirken, aradan sıyrılan birkaç yorum var ki; insan göz ardı edemiyor.

 

"Bir Yunan Teğmen' ile bir Türk Kızının geldiği noktaya bak!"

 

Bir Yunan, bir Türk, bir İngiliz, bir Fransız değil de, bir insan olabilmek önemli olan. Vicdanı olan, hisleri, duyguları, kalbi olan kısacası insan olabilen kişiler dini, dili, ırkı ve konumu ne olursa olsun bizden biri olabilmeli. Irkı Türk olup da vicdanı, kalbi, duyguları olmayan bencil yaratıklara (ki dizide onun da pek çok örneği var) insan diyenler, ajitasyon yapanlar o yadırgadıkları Yunan Teğmen'den kötü durumdadır nazarımda. Çünkü Leon, her şeyden evvel insan olabilmeyi beceren biri.

 

"Yunan sempatisi oluşturuluyor. Askerlerimizin kemikleri sızlıyor!"

Bu tarz yorumlar da görüyorum ki, bu artık düşük profil olmanın en uçuk noktası. Biz, Türk halkını göçe zorlayan Yunan'ı, sokaklara dökülen Türklere nasıl zulüm ettiklerini, tecavüze uğrayan kadınları, insanlıktan yoksun Kumandan Vasili'yi, suçu ispatlanmamışken bile idama giden Hilal'i, bir Türk kadınına elektrik vermekten hoşlanacak olan Stavro'yu gördüğümüz gibi, tüm bu kötülüğün içinden sıyrılan bir Yunan askerini de görüyoruz, ki görmeliyiz. Çünkü o zaman da vardı, insaflı Yunan askerleri. Belki bir taneydi, belki iki. Ama vardı. Zaten dizide de vicdanı olan tek Yunan askeri Leon değil mi?

 

 

"Leon madem bu kadar vicdanlıydı neden öldürdü Hasan Tahsin'i?"

 

Leon, çocukluğundan itibaren bağımsızlık isteyen Yunan'ın çabalarını görmüş bir kişi. Yıllarca aklına bir düşünce yapısı aşılanmış. Çocukluğundan beri ona öğretilen bir şey var ki, kendisi de bunu söylüyor. "Benim inandığım bütün her şey yıkıldı." diyerek. Leon İzmir'e geldiğinde o düşünceyle hareket ediyordu. Bir Yunan Teğmeni gibi. Sonrasında gözünün önünde yapılan zulümleri gördükçe, vicdanı kendini belli etmeye başladı. Beşinci bölümde tecavüz muhabbetlerinden iğrenmesi buna örnekti. Sonrasında Hilal'e âşık olunca çerçevesi iyice genişledi ve vicdanını tamamen kazandı. Bu olay örgüsü çok güzel işlendi. İnsanlar değişebilir, bunu unutmamak lazım.

 

 

Dizi milli mücadele açısından da harika gidiyor. Yeni gelen karakterler, tüm vizyonuyla ortalığı ayağa kaldırırken, çıkan iç karışıklıklar da tüm gerçekçiliğiyle seyirciye sunuluyor.

Bu yazımın da sonuna geldik. Umarım söylemek istediğim şeyleri iyi ifade edebilmişimdir ve siz de at gözlüklerinizi çıkarıp okuyabilmişsinizdir.

 

Böyle devam Vatanım Sensin!