İmkânsızın, tarihi güzelliğin ve özlemin verdiği o dayanılmaz çekime kapıldık gidiyoruz. Bir yanda milli duygularımızı kabartan, hüngür hüngür ağlatan efsane sahneler, diğer yanda havaya düşen cemre misali yüreğimize düşen tertemiz bir aşk. Bir işgalci teğmenin, bir vatansever hemşireye kayan gönlü, benliği ve varlığı. Evet, Hilal ve Leon bir kuşun iki kanadı gibi, birbirlerinden ayrılar şu an ama bağlandıkları ortak bedende, sevdada biri olmadan diğeri bir hiç gibi. Her geçen gün sevdaya daha çok tutulduğunun farkına varan Hilal, bir yanda şimdiye kadarki tek sevdası vatanını, diğer yanda ona her defasında bir şeyler öğreten ve onu şaşırtan düşman askerini terazinin iki kefesine koymuş, kendiyle bir mücadele içinde, hangisi ağır basarsa bassın acı içinde. Yüreği kıpır kıpır Hilal’in, o gencecik bedeninde alev alev yanıyor, sevdası olan kuşun kanadında salınarak acıya doyuyor. Kaybedişleri var, önce Hasan abisi, sonra yol arkadaşı Haydar abisi ve bütün bu kaybedişlerin içinde onu korumaya çalışan bu Teğmen’e karşı önlenemez bir hızla yaklaşıyor. Tüm tesadüfler onları birleştirmek istercesine kesiştiriyor yollarını. Babasının daha önce ona söylediği sözdeki gibi “Üslup en kanlı silahtır kızım, dikkat et kelamın dönüp seni vurmasın.”, her sözü en çok kendini vuruyor. İçinde büyüyen aşkı bertaraf etmek istercesine, hiç çekinmeden söylüyor ne diyeceği varsa ona ışıl ışıl bakan adama. Gel gör ki o kelamı gelip yine kendi yüreğini dağlıyor, dönüp ona tekrar bakmamak için kendiyle bir harbe dalıyor. O teğmen ki her fırsatta gözlerini gözlerine dikip, nerede olursa olsun fırsatını bulup içine içine bakan yüreğinin, hem sevdasıyla hem vicdanıyla en çok Hilal’i korkutuyor. Bütün o ihtişamlı gecenin ardından, ucuz bir yalan daha da çok yakıyor canını bu yüzden. Sevdayı tatmamış yüreğinin, aklının bir oyunu mu bu diye, en ağır hakaretleri etmesine neden olan da yine bu yalan oluyor. Elbet açığa çıkacaktır bu yalan ve gönlün hissettiğini kulak elbet duyacaktır. Ancak birbirlerini daha iyi tanımaları için bir müddet daha ıstırap çekecekleri aşikâr.

 

Gelgelelim teğmene. Gülümseyerek “…Size hayran olmamak elde değil.” ve “Bundan sonra hiç olmaz.” diyerek hissiyatını bir nebze de olsa belli etmiş olan teğmene. O ki her seferinde Hilal’in boynundaki ipi çıkarıp atan, her geçen gün daha da âşık olan adam, yaşadığı o masalsı geceden bir yalanın gölgesinde uyandı sabaha. Yine acıttı, yine hayal kırıklığına uğrattı. Bir kelam fazla edebilmek için çırpınan bedeni, duydukları karşısında kaskatı kesildi. Ancak bence şaşırmadı Leon, kalkanını bir dans ile indirecek değildi amazon kadını. İndirmedi de. Ancak ona olan yardımlarını görmezden geliyor olması derinden üzüyordu, imkânsızlıklarını unutturup. Biz biliyoruz ki her ne kadar “Kimse bilmeyecek kim olduğunu, hiçbir zaman.” dese de, gün gelecek muhatabı bilecek. Önümüzdeki bölümlerde yine karşılaşacaklar, Leon’un çabalarını sıklıkla göreceğiz ve karşısında yine duruşunu bozmayan bir Hilal olacak, en azından bir süre daha. “Teğmen. ” diyecek, üzerinden bir türlü atamadığı o üniformayı hatırlatarak, o denizle bir olan gözlerini dikip Leon’a bakarak ve aşkla dans eden bir nefret kusarak. İnanmayacak yine de o nefrete Leon, vatanını bu denli seven bir kızın onu da yeterince seveceği ihtimaline tutunacak.

 

Atacağı adamı bekleyecek Hilal’in. Nitekim bir adım atsalar birbirlerine, aslında anlatacak çok şeyi var Leon’un. Kimsesizlikleri var, varken yok olan annesi ve babası, ölü bir abinin gölgesinde geçmiş çocukluğu, kaybedişleri var. Konuşacak çok şeyi var yani. Gün gelecek dinleyecek Hilal, umutla bekliyoruz, o cemre suya da toprağa da elbet düşecek.

 

Her şeyin ilacı olan zaman bakalım onları hangi maceralarda tekrar karşı karşıya getirecek. Kim bilir öyle bir an gelir ki, bu kez yan yana saf tutarlar, aşk olur adı o safın.