Hayatımıza bir kış akşamı, 7 Ocak 2015 günü hayata tutunamamasıyla giriş yapan bu adam... Bizleri ekrana öyle bir bağladı ki, o güzel sözleriyle, gelişiyle yanında getirdiği Oğuz Atay’ıyla..

Rolü oynamayı bırakıp yaşayarak hepimizin gönlünde taht kurdu!



Bizim Poyraz Karayel’i bu kadar sevmemizin, böylesine bağlanmamızın sebebini henüz anlamış değilim.. Belki de onun hayata ‘tutunamama’ hikayesi, bizim ona tutunmamızı sağladı... Hepimiz yaşadıklarından bir parça bulduk belki de.

Bir sözüyle kalbimizde, ruhumuzda binlerce yeni kapı aralamayı başardı..

Bir sahne var, hepimizi derinden yaralayan, ne zaman izlesem gözyaşlarımı tutamam. O nasıl oynamaktır o nasıl yaşamaktır sorarım size sayın Kaleli? Ciğerlerimizi yakan, çığlıkların kulaklarımdan gitmiyor. Aylar geçmesine rağmen saniyesi saniyesine her şey aklımda. Unutamıyorum, unutamıyoruz. Ciğerimizi söküp aldın, gözyaşlarımız seninle birlikte süzüldü...



Junior’un aramızdan ayrılışı..

Güzel, güzelden de öte muazzam sesiyle söylediği şarkılar hepsi bizi ona bir kez daha hayran bıraktı.. Sen hep söyle biz hep dinleyelim Kaleli!



Bünyemizde bıraktığın o etki, bizi senden ayırmıyor, ne yaparsan yap seni sevmekten vazgeçemiyoruz Poyraz Karayel! Ne yaparsan yap sana kızamıyoruz. Senden gelecek her şeye razıyız!

Sevdiği kadını anlatırken bir tutam ‘Cemal Süreya’ .. Sevdiği kadını etkilemeye çalışırken bir tutam ‘Oğuz Atay’.. bir tutam ‘Turgut Uyar..’



Bize yeniden şiir okutmayı, edebiyatı sevdirmeyi başaran bu adam, kelimelere sığmıyor anlamlara hiç sığmıyor! Bir rolü oynamak bir insana bu kadar mı yakışır? Rol İlker Kaleli için yaratılmış adeta.. Belki de o sözler başkası tarafından söylenmese, bizim gönlümüzü alt üst etmeyecek. Sen hep ekranlarda ol Kaleli.. Hep bizim ‘Poyraz Karayel’imiz’ ol..

Seni çok seviyoruz İlker Kaleli.