Ofis dışı içine melek kaçan Yiğit

Buzdan adamın bir de diğer yüzü vardı. İçindeki çocuk. İşte o kocamandı, Deniz’i seviyordu. Onun hasretiyle gurbet ellerde büyümüş, kavuşacağı anın özlemiyle günleri bitirmişti. Bir yalanın içine düştüğünü henüz bilmiyordu. O yüzden iş yerinde gayet resmi, dışarıda ise gayet sevecendi.

Yalnız çok mu çok kızgındı, hareketleri çok da ağırdı. İş yerinde kırdığı kalplerle yol yapılırdı. Dergiyi toparlamak istemesi, herkesi çalışmaları için teşvik etmesi, toplantı sıklığı iyiydi de tek başına çok yük alması olmuyordu. Yani azarının ayarı da sesi yoktu. Çok acımasızsın be Balcı.

 

İnce noktayı sevmiştim^^

Bir köşeye sindim ve onu izledim. Bir gün boyunca takip ettim. İş yerindeki agresifliğini asla ve asla İrem’e yansıtmıyordu. İlk aşkı Deniz olmadığını bilseydi yine böyle mi yapardı? Pek emin değilim; ama buzdan adam yumuşacık oluyordu. Bir dakika ya normalde geceleri daha karanlık olmaz mıydı insanlar? Demek ki Yiğit Bey de tam tersine işliyor durumlar.^^ Gündüz onu görmek, sesini duymak istemiyordum. Akşam ise karşıma gelsin oturalım kahve içerken sohbet edelim. Bu kadar mı değişkendi? Bu kadar mı başkaydı? Neydi tüm yaşadıkları diye uzun uzun düşünürdüm.

Oysa asıl aşkınla olsaydı şu gülüşün, ne de keyifli olurdu^.^

Sakar asistan diye dalga geçtiğini duydukça nefret ediyordum. Bir bilsen asıl aşkının yanı başında yaşadığını diye bağırıyordum. O zaman da böyle der miydin? Kıyabilir miydin Deniz’ine? Elbette hepsine cevabım belliydi: REDDEDİLDİ. ^^ Ne zaman ülkesine iyice yerleşti, ne zaman alıştı ofisine, girdi içlerine. İşte o zaman bambaşka Yiğit oldu. Değişim nasıl yakıştı bedenine, ruhuna. Aramızdaki buz kalıpları kalktı. Hatta asistanı kıskandı be Yiğit, hem de deli gibi kıskandı. Gözünden ayırmamak, içine sokmak istedi. Gözlerinden tanıyamadı belki; yalnız kokusunda kaldı. Hayali onunla kurdu, yardımı ondan istedi. Yere düştüğünde elini uzattı, gönlünü ısıttı.

Veeee kalbi. Veeee aklı. Aklıyla kalbi birbirini tamamlamaya başladı. Hisleri geçmişinin önüne geçerken ihanet etmek istemedi çocukluğuna. Sonra sorguladı kendini, benliğini. Geçmişini babasıyla beraber temizlemeye başladı, yalanlar dört bir yanını öyle hızlı sarıyordu ki nereden başlayacağının işaretini Aslan Deniz verdi. İstifa, kayıtlar, evlilik… Ağır geldi, kabus oldu süreçler. Basitti, kolaydı kaçmak ve tam bunun izindeyken geçmiş geldi önüne daha sert.

Kaza onu sarstı, yalnız yalanlar daha çok acıtmaz mı içini? Bak Tuna’ya ne dedi? Amerika’ya götürüldüğünde, annesinin de özlemini sadece Deniz’in varlığıyla kapatmış, aslında kapatmaya çalışmış. Acılarını içine gömüp kaşlarını çatmış. Ağlamak haram olmuş. Üzüntüyü, sevinci, neşeyi yine Deniz’i yakalayınca bulmuş. İçini kendini en uzak olduğu kişiye döktü. Tuna dert yoldaşı oldu. Herkes acısını farklı yaşıyor işte. Bir kez daha anladım annesinin özlemini de Deniz aşkıyla kapatmış. Deniz onun ruhu olmuş, hücreleri sadece onunlayken rahat, pozitif.

Gözlerine bakıp minik Yiğit'i gören parmak kaldırsın

Çocukluğunu çok sevdim ve aşıkken değişen hallerini. Değişti, çok güzel değişti. Şimdi ayağa kalkıp silkelenme zamanın. Ve artık saf olma diyorum. Varsın sözlerin dursun geride, bir kere geldiğin hayatta istediğini söyle, bağır, çağır, sev, sevil, öpüş, çığlık at. Çünkü hayat işte o kadar kısa. Gerçekler önüne geldiğinde sakın kızma Deniz’e. Hepsini sevdiğinden yaptı. Çok sevmekten, seni üzmemek adına. Daha çok sarıl hayata ve daha çok sarıl sevdiğine. Anlamaya çalış sakince. Çünkü senin kalbinde çok güzel Deniz var Yiğit Balcı.