Zaman ne kadar hızla geçerse geçsin vedalaşamadığımız her şey içimizde zamana karşı direnerek ayakta kalır. Çünkü uğurlayamamışızdır onu. Yarım ve yaralı, hep öyle olduğu gibi kalmaktadır. Ali ve Selin’in hikayesi de biraz böyle bizler için. Yaşananlar, yaşanacaklar ve yaşanabilirken yaşanmamış olanlar arasında sıkışıp kalmış bir hikaye.

Ama her şeye rağmen damaklarımızda bıraktıkları tatla bizi sarhoş edip, hafızalarımızdan silinmeyen bir güzelliğe imza attılar. Şimdi biz görmüyoruz belki ama onlar bir şehrin ortasında birbirlerinin yaralarını sarıp, gözlerini gökyüzüne çevirip uzaydaki yansımalarını gülümsemekteler.

Hep nemlenen o gözlerini bu kez kahkahalarıyla yaşartmaya devam ediyorlar. Aşk, onların şehrini hiç terk etmedi. Etmeyecek de.