Henüz yaşadığı yeri, hatta kendi ismini bile tam olarak bilmeyen bir çocuğun hiç bilinmeyen bir sonsuzluğa yolculuğu.

 

Çocuk oyuncuların duyguları hep daha içten, daha saf, daha gerçek yansıttığını düşünürüm. Galiba insan çocukken daha gerçek yaşıyor, bazı şeyleri. Sunny Pawar çok gerçek oynamış. Yolculuğunun başından, büyüme evresine kadar her sahnede yüreğimi sızlattı. Şu karedeki bakışı bile anlatmak istediklerimi özetliyor aslında. Bazen bir bakış her şeyi anlatmaya yetebiliyor.

 

Filmin beni en etkileyen sahnesi şu diyalog oldu:

 

Saroo’nun kendisini büyüten annesine,

 

‘’Kendi çocuklarını yapabilmeni isterdim. Biz sana iyi evlatlar olamadık.’’ demesi üzerine,

 ‘’İstesem çocuk sahibi olabilirdim. Evlat edinmeyi ben tercih ettim. Dünyada zaten yeterince insan var, ben ve John sizin gibi acı çeken çocuklara şans olabilmek, fırsat verebilmek istedik.’’

 

Bu sahne, filmi izleyen çoğu kişi için kırılma noktası olmuştur.

 

‘’Gerçek sevgi bazen kan bağıyla değil, yürek bağıyla kurulabiliyor.’’

 

Bu sene Oscar’ı alan film Lion olur mu bilemiyorum ama herkes izlemeli, izletmeli.

 

Kendini daha yeni tanımaya başlayan bir çocuğun, koskoca dünyada yolunu kaybetmesi ve tam buldum derken tekrar kaybolması üzerine bir film Lion.

 

Küçük Prens’in dediği gibi ‘’Sadece çocuklar ne aradıklarını biliyorlar. Tabii bulamadan büyümek de mümkün…’’